Τιμή στους ήρωες που έδωσαν το αίμα τους στην ιστορική μάχη του Ελ Αλαμέιν στην Αίγυπτο – 71η επέτειος

---

Με την συμμετοχή της Αιγύπτου και έντεκα Πρέσβεων, του Κυβερνήτη της Μάρσα Ματρούχ, του εκπροσώπου του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, των Κοινοτήτων Καΐρου και Αλεξανδρείας, των σχολείων, των προσκόπων και του κόσμου από τις δύο Κοινότητες και πάνω από όλα με την παρουσία εκείνων των βετεράνων αγωνιστών που πολέμησαν για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι, το Σάββατο 26 Οκτωβρίου, κλίναμε όλοι ευλαβικά το γόνυ, στους πεσόντες της Μάχη του Ελ Αλαμέιν.

Ήταν η 71η επέτειος της θρυλικής μάχης που αποτέλεσε την αρχή του τέλους για τον ιταλογερμανικό άξονα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

 

 

Και στο Ελληνικό Μνημείο του Ελ Αλαμέιν, με την ανάκρουση του ελληνικού και του αιγυπτιακού εθνικού ύμνου, κάτω από τους ήχους των τυμπάνων των προσκόπων, μετά το τρισάγιο «των υπέρ πίστεως και πατρίδος αγωνισαμένων αδελφών ημών, αιωνία η μνήμη», ρίγησε η καρδιά για μία ακόμη φορά, αναλογιζόμενοι το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής. Της ελληνικής ψυχής, που αντιστέκεται μέχρι και σήμερα σε κάθε παράγοντα που προσπαθεί να κατακτήσει τις ιδέες και τα ιδανικά μας.

Και ήταν μία από τις πιο συγκινητικές τελετές, με την παρουσία κόσμου πολύ, που έδειξε ότι δεν ξεχνά, ότι δεν λησμονεί τους αγώνες των προγόνων μας. Που δεν παραβλέπει την ιστορία του. Που τιμά εκείνους που τίμησαν ντο Έθνος μας.

Τιμή στους ‘Ελληνες ήρωες του Ελ Αλαμέιν.

 

 

Η ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΤΕΛΕΤΗ

Η εκδήλωση μνήμης στους ήρωες του Ελ Αλαμέιν ξεκίνησε με το τρισάγιο που ετέλεσε ο πάτερ Θεόδωρος, ιερέας του Κοινοτικού ναού των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Καΐρου, ως εκ προσώπου του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεοδώρου Β΄.

Ακολούθησε το προσκλητήριο νεκρών και ο χαιρετισμός του Δντή ΔΕΠΑΘΑ Αντισυνταγματάρχη (ΠΖ) Απόστολου Δεληγιάννη.

 

 

Ο ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΔΕΠΑΘΑ

ΑΝΧΗ (ΠΖ) ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ

ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛ ΑΛΑΜΕΪΝ

Η Διεύθυνση Εφέδρων Πολεμιστών Αγωνιστών Θυμάτων και Αναπήρων (ΔΕΠΑΘΑ), όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος οργάνωσε την σεμνή αυτή τελετή, στο φιλόξενο αυτό χώρο της Αιγύπτου, για να αποτίσουμε τον ωφειλόμενο φόρο τιμής σ’ αυτούς που θυσίασαν την ζωή τους, αλλά και στους επιζώντες μαχητές που είναι σήμερα μαζί μας. Στους ήρωες μαχητές που έπεσαν υπερασπιζόμενοι τα υπέρτατα και πανανθρώπινα ιδανικά της φυλής μας, την ελευθερία, την δημοκρατία, την ειρήνη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Οι σκληροί αγώνες της 1ης Ελληνικής Ταξιαρχίας επί 5,5 μήνες είχαν το βαρύ τίμημα της θυσίας των 91 νεκρών Αξκών και οπλιτών και 254 τραυματιών.

Η θυσία τους όμως αυτή λάμπρυνε την πολεμική αρετή των Ελλήνων για μία ακόμη φορά στη μακραίωνη ιστορία του Έθνους μας.

Η Ελλάδα θα θυμάται πάντα την επέτειο της ιστορικής μάχης του Ελ Αλαμέιν, και θα τιμά την μνήμη των πεσόντων ηρώων τέκνων της.

Αιωνία σας η μνήμη, ηρωϊκοί και αξέχαστοι νεκροί της 1ης Ελληνικής Ταξιαρχίας.

 

 

 

Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε ο πανηγυρικός της ημέρας από τον Έλληνα Πρέσβη κ. Χριστόδουλο Λάζαρη.

 

Ο ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΠΡΕΣΒΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ ΛΑΖΑΡΗ

«Εκείνοι έκαναν το καθήκον τους

Ξεκίνησαν να βρουν το νέο Νόστο»

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ EL ALAMEIN ΩΣ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΝΟΣΤΟΥ

Νόστος.

Λέξη βαθιά ριζωμένη στις καρδιές των Ελλήνων, από τότε που για πρώτη φορά έριξαν τα μαύρα καράβια τους επ’ οίνωπι πόντω. Λαός ταξιδευτών και θαλασσοπόρων, εμπόρων και εξερευνητών, λαός επίσης μεταναστών και εξορίστων, όταν σιδηρέα ανάγκη τους έκανε να εγκαταλείπουν τις εστίες τους και τους δικούς τους, οι Έλληνες πάντα κράταγαν στην καρδιά τους αυτό το τόσο δα κομματάκι ελπίδας, ότι θα υπάρξει νόστιμον ήμαρ και θα δουν καπνόν αναθρώσκοντα από την εστία του σπιτιού τους, είτε αυτό ήταν καλύβα, είτε ήταν παλάτι.

 

 

Πόσο περίεργο, ότι σε τόσες ιστορίες ελληνικού νόστου, η Αίγυπτος παίζει ένα κρίσιμο ρόλο, είτε αφετηρίας, είτε σταθμού. Σύντομα θα δει ο Οδυσσέας την Ιθάκη και διηγείται στον Αλκίνοο των Φαιάκων, ότι από την Αίγυπτο ξεκίνησε το ταξίδι του στα πέρατα του κόσμου. Από την Αίγυπτο γυρνούν ο Μενέλαος και η Ελένη στην Σπάρτη και από την Αίγυπτο πάλι, γυρνούν στην Ελλάδα οι ιστορίες για την μεγάλη εκστρατεία, την πανελλήνια, του Αλέξανδρου. Από την Αίγυπτο επιστρέφει στην Ελλάδα η μεγάλη Επιστήμη του Μουσείου, η θεολογία των Πατέρων, από την Αίγυπτο τόσες περιουσίες, που στήριξαν την Επανάσταση και τόσοι άνδρες Αιγυπτιώτες, που πολέμησαν σε αυτήν και στους μετέπειτα αγώνες του Έθνους.

Και στις 23 Οκτωβρίου 1942, στην Αίγυπτο πάλι, στο άνυδρο αυτό κομμάτι γης που το λένε Ελ Αλαμέιν, κάποιες χιλιάδες Έλληνες, άλλοι στα χαρακώματα, άλλοι δεμένοι στα πιλοτήρια των αεροσκαφών τους, άλλοι στις γέφυρες και τα μηχανοστάσια των πλοίων τους, περιμένουν να κάνουν το πρώτο βήμα, στο μακρύ ταξίδι του Νόστου, στην σκλαβωμένη Πατρίδα, φέρνοντας μαζύ τους δώρο την Λευτεριά.

Την νύχτα εκείνη, στις εννιά, χιλιάδες πυροβόλα έσκισαν την σκοτεινιά, φωτίζοντας τον δρόμο της επιστροφής. Βγήκαν από τα χαρακώματα, με την λόγχη εφ’ όπλου, οι βαρυφορτωμένοι φαντάροι και έκαναν το βήμα εκείνο, το πρώτο, στο ταξίδι του γυρισμού.

 

 

Και τι ταξίδι ήταν αυτό!

Έσπασε το μέτωπο του Άξονα στο Ελ Αλαμέιν. Και όσο οι ξενιτεμένοι πολεμιστές προχωρούσαν, στις πολεμικές τους σημαίες γράφονταν τα αρχαία ονόματα νέων μαχών και νέων θριάμβων: Bardia, Tobruk, Τρίπολη, Mareth, Sfax, Enfidavile, Γέλα, Palermo, Μεσσήνη, Garigliano, Monte Cassino. Τόποι που έβλεπαν τώρα ξανά τον Έλληνα στρατιώτη, όπως παλιότερα είχαν δει να περνούν ο Μακεδόνας φαλαγγίτης και ο Βυ-ζαντινός καβαλάριος. Στην Ρώμη κυμάτισε τελικά γαλανόλευκη σημαία

ελληνική και πάλι το κουρασμένο, αλλά ακατάβλητο εκείνο Πεζικό συνέχισε το δρόμο του, μέχρι που η ελληνική λόγχη σφράγισε την τελευταία πράξη του ιταλικού δράματος, τσακίζοντας την εχθρική αντίσταση στην Γοτθική Γραμμή, στο Rimini.

 

 

Ο δρόμος του γυρισμού τους έφερε στις ελληνικές θάλασσες, όπου το Ναυτικό και η Αεροπορία μας, ούτε μια στιγμή είχαν αφήσει τον εχθρό να κυριαρχήσει και ένα- ένα ξαναπήραμε τα νησιά μας, με το δικό μας αίμα και τις δικές μας νίκες και ήττες: Λέρος, Ικαρία, Φούρνοι, Κύθηρα, Σαμοθράκη, Μήλος, Κρήτη. Και ήλθε τέλος, η μεγάλη στιγμή της Σύμης, όταν η φρουρά της Δωδεκανήσου, μια ολόκληρη γερμανική Μεραρχία, κατέθεσε τα όπλα στον Ιερό Λόχο και το Ελληνικό Ναυτικό και παρέδωσε τα νησιά, ελεύθερα και πάλι, μετά 600 χρόνια, Αν είμαστε τόσο δεμένοι με τα φτωχά και άγονα νησιά μας, είναι γιατί εμείς, όχι άλλοι, πολεμήσαμε γι’ αυτά. Ούτε τα χαρίζουμε, ούτε τα πουλάμε.

 

 

Δεν είχαν όμως γυρίσει όλοι οι Οδυσσείς. Κάποιοι και όχι λίγοι, συνέχι-σαν μέχρι το τέλος του πολέμου, στα άγρια πελάγη του Ατλαντικού, στις νηοπομπές εκείνες που υπήρξαν η γέφυρα της νίκης. Κάποιοι βρέθηκαν να πολεμούν στην Νορμανδία και κάποιοι- ανάμεσά τους και οι άνδρες του θρυλικού «Αβέρωφ»- στις νηοπομπές του Ινδικού, προστατεύοντας τα συμμαχικά εμπορικά από το Ιαπωνικό Αυτοκρατορικό Ναυτικό. Κάποιοι τέλος- τυχεροί ή άτυχοι άραγε;- δεν έζησαν τις στιγμές της Απελευθέρωσης, ούτε όμως του εμφύλιου σπαραγμού, πολεμώντας κάτω από ξένες σημαίες, στην Γαλλία, το Arnhem και έως την καρδιά του Reich.

Τι ταξίδι πράγματι…

 

 

Δεν διεκδικούμε βέβαια την συνολική νίκη κατά των Δυνάμεων του Άξονα. Άλλα, πολυάνθρωπα Έθνη, έριξαν στην μάχη βουνά όπλων, πυροβόλων, αρμάτων, αεροσκαφών, πλοίων, εφοδίων και, ναι, ποταμούς αίματος των νέων παιδιών τους, που στην μνήμη κλίνουμε σήμερα το γόνυ, εξ ίσου ευλαβικά, όπως το κλίνουμε στην μνήμη των δικών μας παιδιών. Διεκδικούμε όμως μια ηθική νίκη, αφού, χάρη στην θυσία των δικών μας παιδιών, ποτέ δεν νικηθήκαμε.

Σήμερα, η Πατρίδα κερδίζει σιγά- σιγά άλλη μια μάχη, υπό συνθήκες όχι λιγότερο δυσανάλογες, όπως τότε και με θυσίες, δάκρυα και ιδρώτα, τουλάχιστον όχι με αίμα, αλλά οπωσδήποτε με οργή για την αδικία. Όταν- όταν, όχι αν- όταν νικήσουμε και όταν έλθει η ώρα του απολογισμού και η ώρα να αποδοθούν τα δίκαια, πιστεύω ότι η Ιστορία θα θελήσει να καταγράψει κάπου, ότι είμαστε και εμείς εκεί, οι Έλληνες Αλεξανδρείας και πάσης γης Αιγύπτου, ότι «εμείς οι λίγοι ευτυχισμένοι, οι λίγοι αδελφοί» κάναμε το καθήκον μας, σηκώσαμε τις πεσμένες σημαίες των πατέρων μας και ότι ένα μονοπάτι, τουλάχιστον, του νέου αυτού Νόστου, ξεκίνησε από εδώ.

Από την γη της Αιγύπτου.

Ελ Αλαμέιν, 26 Οκτωβρίου 2013

 

 

 

Η ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΣΤΕΦΑΝΩΝ

 

Συγκινητική ήταν και η κατάθεση στεφάνων από τον Έλληνα Πρέσβη κ. Χριστόδουλο Λάζαρη, τον εκπρόσωπο της αιγυπτιακή κυβέρνησης Διοικητή της Μάρσα Ματρούχ Μπαντρ Ταντάουι Μπαντρ Γαντούρ, τον εκπρόσωπο των Αιγυπτιακών Ενόπλων Δυνάμεων Στρατηγό Ουάελ Ελ Σάζι, τον εκπρόσωπο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων Ακόλουθο Άμυνας Πλοίαρχο ΠΝ Στέλιο Πετράκη, τον Πρέσβη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Αίγυπτο Τζείμς Μόραν, τους Πρέσβεις Ρωσίας, Γερμανίας, Καναδά, Ινδίας, Κροατίας, Σλοβενίας, Ιταλίας, Σερβίας, Αυστρίας, τον 2ο της Γαλλικής Πρεσβείας (ο Κύπριος τη καταγωγή κ. Νικόλας Κασσιανίδης), την Κυπριακή Πρεσβεία (από τον κ. Άγγελο Λένο), τον εκπρόσωπο της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας Κοινοτικό Επίτροπο κ. Πάρη Μακρή, τον Γενικό Γραμματέα της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου κ. Αντώνη Ιορδανίδη, τους εκπροσώπους των Προσκόπων Αλεξανδρείας και Καΐρου κ.κ. Άρη Μαρκοζάνη και Χρήστο Πολυγερινό, τους εκπροσώπους των Σχολείων της Αλεξάνδρειας κ.κ. Παρασκευή Δαμιανίδου και Χρήστο Κοντή και του Καΐρου Χαράλαμπο Κουγεμήτρο και Καλλιόπη Καρά.

 

 

Μα, πάνω από όλα, συγκίνησαν με την παρουσία τους και καταχειροκροτήθηκαν οι δύο βετεράνοι πολεμιστές Γεώργιος Γαρδίας και Ιωάννης – Κρίτων Νικολόπουλος

και τους υποδέχτηκε το ελληνικό πρεσβευτικό ζεύγος, ο κος και η κα Αντουανέττα Λάζαρη και τους φίλησαν θερμά, ευχαριστώντας τους για την παρουσία τους.

Ήταν από πιο συγκινητικές τελετές μνήμης για το Ελ Αλαμέιν τα τελευταία χρόνια.

 

 

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Η δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν πραγματοποιήθηκε μεταξύ 23 Οκτωβρίου και 5 Νοεμβρίου 1942, στην τοποθεσία Ελ Αλαμέιν, δυτικά της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου. Η μάχη υπήρξε σημείο καμπής των επιχειρήσεων του Άξονα και σήμανε την έναρξη της υποχώρησης των ιταλογερμανικών δυνάμεων στο βορειοαφρικανικό μέτωπο. Η επιτυχία των συμμαχικών δυνάμεων στη μάχη απέτρεψε οριστικά το ενδεχόμενο απώλειας της στρατηγικής σημασίας διώρυγας του Σουέζ και των πετρελαιοπαραγωγικών περιοχών της Μέσης Ανατολής.

Μετά την πρώτη μάχη του Ελ Αλαμέιν, η προέλαση των δυνάμεων του Άξονα ανακόπηκε και δημιουργήθηκε στασιμότητα στο μέτωπο. Αμέσως μετά ο Άγγλος στρατηγός Μπέρναρντ Μοντγκόμερυ ανέλαβε την διοίκηση των συμμαχικών δυνάμεων και οργάνωσε την αντεπίθεση θα οδηγήσει στην οριστική υποχώρηση του εχθρού. Το σχέδιο των Συμμάχων απέβλεπε στην εξαπάτηση του εχθρού σχετικά με τις πραγματικές προθέσεις τους και στη συντριβή του αντιπάλου με επιθετικές ενέργειες στην τοποθεσία Ελ Αλαμέιν. Την επιχείρηση ανέλαβε η 8η βρετανική Στρατιά, υπό τον ίδιο τον Μοντγκόμερι, αποτελούμενη από το 30ο Σώμα Στρατού στον βόρειο τομέα και το 13ο Σώμα Στρατού στο νότιο τομέα.

Το σχέδιο των επιχειρήσεων των Γερμανών προέβλεπε άμυνα στην κατεχόμενη τοποθεσία Ελ Αλαμέιν, με ιδιαίτερη βαρύτητα στον βόρειο τομέα. Οι δυνάμεις του Άξονα διέθεταν στην περιοχή υπό τον στρατηγό Έρβιν Ρόμελ, το 21ο Σώμα Στρατού στον βόρειο τομέα και το 10ο στο νότιο τομέα.

Η επίθεση

Η συμμαχική επίθεση εκδηλώθηκε στις 22.00 το βράδυ της 23ης Οκτωβρίου 1942. Η αντίσταση των γερμανοϊταλικών στρατευμάτων ήταν ιδιαίτερα σθεναρή, αποτρέποντας τη δυνατότητα στους Συμμάχους να διασπάσουν την αμυντική τους γραμμή.

Τη νύχτα 2 προς 3 Νοεμβρίου δημιουργήθηκε ρήγμα στον βόρειο τομέα και στον νότια στις 3 Νοεμβρίου. Από την επόμενη μέρα, άρχισε η καταδίωξη των υποχωρούντων δυνάμεων του Άξονα. Οι ιταλικές μεραρχίες, εγκαταλελειμμένες στην έρημο χωρίς εφόδια και τροφή, είτε διαλύθηκαν είτε παραδόθηκαν στους Συμμάχους. Τα γερμανικά στρατεύματα συνέχισαν να υποχωρούν, εγκαταλείποντας την Κυρηναϊκή και τελικά εγκαταστάθηκαν στη γραμμή Μπάρετ στην Τυνησία.

 

 

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

Στις επιχειρήσεις συμμετείχαν και τμήμα του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος της Μέσης Ανατολής με την 1η Ταξιαρχία υπό τον συνταγματάρχη Παυσανία Κατσώτα, η οποία υπαγόταν στην βρετανική 50η Μεραρχία. Από τις 19 ως τις 23 Οκτωβρίου συμμετείχε σε εικονικές επιθέσεις στο νότιο τομέα, εντεταγμένες στο σχέδιο περιπλάνησης του αντιπάλου. Επίσης, εκτέλεσε πολλές περιπολίες και νυχτερινές επιχειρήσεις προξενώντας σημαντικές απώλειες στον εχθρό.

Το διάστημα 23 Οκτωβρίου-3 Νοεμβρίου εκτέλεσε πολλές επιδρομές εναντίον των εχθρικών γραμμών. Μετά την έναρξη της γερμανικής υποχώρησης, η 1η ελληνική Ταξιαρχία ανέλαβε την καταδίωξη του εχθρού στον τομέα της, προελαύνοντας σε βάθος 100 χιλιομέτρων.

 

 

Ο Απολογισμός

Η μάχη του Ελ Αλαμέιν υπήρξε η πρώτη αποφασιστική νίκη των Συμμάχων και σημείωσε την αρχή της απομάκρυνσης των δυνάμεων του Άξονα από τη Βόρεια Αφρική.

Οι απώλειες των Συμμάχων ανήλθαν σε 3.500 νεκρούς και 10.000 τραυματίες. Οι απώλειες των ελληνικών δυνάμεων ανήλθαν σε 6 αξιωματικούς και 83 οπλίτες νεκρούς και 26 αξιωματικούς και 202 οπλίτες τραυματίες.