Δέκα χρόνια πέρασαν από τότε που μάς εγκατέλειψε με τόσο άδοξο και σκληρό τρόπο ο αείμνηστος Πατριάρχης Αλεξανδρείας Πέτρος Ζ΄, μαζί με την τιμία συνοδεία του, στο μοιραίο ελικόπτερο Σινούκ, στη θαλάσσια περιοχή του Αγίου Όρους, στις 11 Σεπτεμβρίου του 2004.

Τις τραγικές αυτές μνήμες, μάς έφερε στο νου, η επιμνημόσυνη δέηση που ετέλεσε την ίδια ημέρα, μία δεκαετία ακριβώς μετά, στις 11 Σεπτεμβρίου του 2014, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρος Β’.

Το παρόν έδωσε ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια κ. Χρήστος Καποδίστριας, η Γενική Γραμματέας της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας κα Άρτεμις Γεροντάκη-Ταμβάκη, ο πρώην Πρόεδρος του Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού κ. Στέφανος Ταμβάκης, εκπρόσωποι Φορέων και Συλλόγων και αρκετοί πιστοί εκ της Ελληνικής και Κυπριακής Παροικίας.

Μετά το πέρας της Επιμνημόσυνης Δέησης, ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος κ. Θεόδωρος τόνισε μεταξύ άλλων:

« Μια δεκαετία πέρασε από τη ζοφερή εκείνη ημέρα της 11ης Σεπτεμβρίου 2004. Η είδηση απίστευτη στο άκουσμα. Η είδηση οδυνηρή για την Εκκλησία της Αλεξάνδρειας, τη μαρτυρική μεγαλόνησο Κύπρο και ολόκληρο τον Ορθόδοξο Ελληνισμό όπου γης. Το στρατιωτικό ελικόπτερο που μετέφερε τον Πατριάρχη Πέτρο Ζ΄ με την ιερή συνοδεία του σε προσκύνημα στο Περιβόλι της Παναγιάς, έπεσε στη θάλασσα, πριν προλάβει να προσγειωθεί, παρασέρνοντας μαζί του δεκαεπτά ψυχές.

Ο Πατριάρχης Πέτρος Ζ΄, ο στιβαρός πηδαλιούχος του Αλεξανδρινού εκκλησιαστικού σκάφους στο μεταίχμιο της χιλιετίας, ο δυναμικός ανακαινιστής των τιμαλφών του Θρόνου του Αγίου Μάρκου, ο αισιόδοξος οραματιστής μιας ζωντανής Ιεραποστολικής Εκκλησίας, διέβη την οδό την απάγουσα στην επέκεινα ζωή. Τον ακολούθησαν τρεις εκλεκτοί Ιεράρχες του Αλεξανδρινού Θρόνου: ο Πηλουσίου Ειρηναίος, ο ένζηλος και ακατάβλητος εργάτης του ευαγγελισμού των ανθρωπίνων ψυχών στη Δυτική Αφρική· ο Καρθαγένης Χρυσόστομος, ο επιβλητικός εκκλησιαστικός άνδρας που άφησε το δικό του στίγμα στο Μετόχι των Αθηνών· ο Μαδαγασκάρης Νεκτάριος, ο ανιδιοτελής ιεραπόστολος που διαρκώς ταύτιζε τον εαυτό του με τον εμπερίστατο Αφρικανό. Μαζί τους ο φίλος και συνοδοιπόρος του Πατριαρχείου, ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Μαχαιρά Κύπρου Αρσένιος. Μαζί τους πολύτιμοι συγκυρηναίοι του Θρόνου, κληρικοί και λαϊκοί. Μαζί τους άξιοι αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού.

Επιτελώντας χρέος ιερό έναντι της ιστορίας και εκείνων που έφυγαν αφού προσέφεραν πολυτρόπως στον Αποστολικό Θρόνο της Αλεξάνδρειας, σήμερα κάνουμε απλώς αυτό που οφείλουμε και τίποτε παραπάνω: θυμόμαστε και προσευχόμαστε. Και αν κάποιοι θεωρούν ότι η σιωπή είναι η γλώσσα της αιωνιότητας, εμείς θεωρούμε ότι η γλώσσα της προσευχής νικά τη λήθη του χρόνου. Προσευχόμαστε αυτοί με τους οποίους συμπορευτήκαμε και συμπράξαμε στον αγώνα τον καλό, να αναπαύονται στην αγάπη του Θεού, του θησαυριστή και ευεργέτη των ψυχών μας. Αμήν!

»