Συννεφιασμένη η Κυριακή της 11ης Ιουνίου, μαζί και οι εικόνες που έρχονται στο μυαλό μου, σκεπτόμενος τον καλό μoυ φίλο Αλέκο, που προ ημερών μάς αποχαιρέτησε για το μεγάλο, τελευταίο του ταξίδι.

 

 

 

 

Ο Μαραβέλης υπήρξε μοναχογιός ευκατάστατης Αλεξανδρινής οικογένειας. Μεγαλωμένος και χαϊδεμένος από γονείς που τόν λάτρεψαν, όπως θα ταίριαζε άλλωστε σε ένα «σωστό» Αλεξανδρινό μοναχοπαίδι!…

 

 

 

 

Αποφοίτησε από το Αβερώφειο Γυμνάσιο, έφυγε για λίγα χρόνια να σπουδάσει στην Αθήνα, και ύστερα γύρισε στην Αλεξάνδρεια για να δραστηριοποιηθεί ως ελεύθερος επαγγελματίας, προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε Ελληνικές – και όχι μόνο – επιχειρήσεις εστίασης, που άφησαν εποχή.

 

 

 

 

Χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους καλύτερους barman και maître εκείνης της εποχής, και αργότερα ως ένας από τους πιο ικανούς Διευθυντές σε καλά ελληνικά εστιατόρια και nightclubs, που «μεσουρανούσαν» την εποχή που η παροικία μας ανθούσε. Μερικά από αυτά, συνεχίζουν επιτυχώς ακόμα τις δραστηριότητές τους. Το επάγγελμά του, το αγαπούσε, γι” αυτό άλλωστε το υπηρέτησε πιστά, έως και πριν λίγο μάς αποχαιρετήσει για πάντα.

   

 

 

 

Τον Αλέκο, τόν θυμάμαι αρκετά ντροπαλό, ευγενή, ετοιμόλογο και εύστροφο. Ο τρόπος του πάντα λεπτός, διακριτικός και λίγο «ιδιαίτερος». Αυτή η χαρισματική ιδιαιτερότητα ήταν άλλωστε και το «αλατοπίπερο» που σημάδευσε και διέκρινε το χαρακτήρα του. Συμπεριελάμβανε μικρές δόσεις αυθόρμητου καυστικού χιούμορ, ειλικρινής φιλίας και φιλοτιμίας. Επίθετα, που δυστυχώς αρχίζουν να σπανίζουν στην εποχή μας. Για αυτό το ξεχωριστό «αλατοπίπερο», καλά θα τόν θυμόμαστε.

 

 

 

 

Ο Αλέκος υπήρξε απόλυτος σε όλα. 

Σωστός επαγγελματίας, σκληρός βιοπαλαιστής, αληθινός φίλος που δε δίσταζε να εκφράζει ελεύθερα, χωρίς δεύτερη σκέψη, τις απόψεις και τα συναισθήματά του για τους συνανθρώπους του. Ήταν ειλικρινής, εξυπηρετικός και χαρισματικός. Ξεχωριστός. Ήξερε να κερδίζει τον συνομιλητή του.

 

 

 

 

Ο Αλέκος είχε και το «fun club» του! Οι πελάτες, που άλλωστε ήταν και φίλοι του, τόν ακολουθούσαν  όπου εκείνος και εάν επήγαινε, κατά καιρούς , να εργαστεί.

 

 

 

 

Ο Αλέκος ή το «Αλεκάκι», όπως οι καλοί του φίλοι τόν αποκαλούσαν, ήξερε και καλά θυμόταν τί άρεσε σε κάθε έναν, προσέθετε και εκείνο το μαγικό «αλατοπίπερο» του χαρακτήρα του και  τα έφτιαχνε όλα όμορφα, μαγικά, εύγευστα και συμπαθητικά. Ήταν αδύνατον το «Αλεκάκι» να σέ άφηνε παραπονεμένο ή στεναχωρημένο, άσχετα εάν εκείνος κατά καιρούς, βίωνε το δικό του «Γολγοθά».

 

 

 

 

Είχα την ιδιαίτερη τύχη και χαρά, να μέ θεωρεί καλό του φίλο όλα αυτά τα χρόνια που ζούσε και εργάζονταν σκληρά στην Αλεξάνδρεια, ο Μαραβέλης.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Να περνάς όμορφα, όπου και εάν βρίσκεσαι Αλέκο Μαραβέλη, και είμαι βέβαιος ότι θα μπορέσεις να ακούσεις το τραγούδι του Χαραλάμπου Βασιλειάδη με μουσική του Γιώργου Ζαμπέτα, τραγουδισμένο και από τον Γρήγορη Μπιθικώτση, που σού το αφιερώνω με πολύ αγάπη:

 

 

 

 

 

 

 

« Ο κυρ Αλέκος» 

 

 

« Κυρ’ Αλέκο απ’ το Βοτανικό,

βάστα δυο κουβέντες να σού πω.

 

 

 

Κυρ’ Αλέκο, κυρ’ Αλέκο

με το πράσινο γελέκο,

 

 

 

Κυρ’ Αλέκο, κυρ’ Αλέκο

με το πράσινο γελέκο…» .

 

 

 

 

 

Στέφανος Π. Ταμβάκης

 

Επίτιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητος Αλεξανδρείας

τ. Πρόεδρος του Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού.

 

11 Ιουνίου 2017.