Ζωή στο εγκαταλελειμμένο θέατρο της Μεγάλης του Γένους Αμπετείου Σχολής, προσπαθεί εδώ και μήνες να δώσει το Ίδρυμα Άμπετ, που διαχειρίζεται την ελληνική αυτή εκπαιδευτική μονάδα της Χώρας του Νείλου, με ιστορία που ξεπερνά τον ενάμισι αιώνα!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Διότι, μπορεί η νέα Αμπέτειος Σχολή, που γαλούχησε χιλιάδες Αιγυπτιωτών που διαπρέπουν τώρα στα μήκη και πλάτη της οικουμένης, να βρίσκεται τώρα στα Ελληνικά Εκπαιδευτήρια της κοσμοπολίτικης συνοικίας της Ηλιούπολης Καΐρου, αλλά αξίζει όλοι να θυμόμαστε ότι η μεγάλη αυτή προσφορά προς τον απανταχού Ελληνισμό, πηγάζει σε μία περιοχή που βρίσκεται πλέον πολύ κοντά στο κέντρο της αιγυπτιακής μεγαλούπολης, στο λεγόμενο Ντεμερντάς. Με εκτάσεις πολύ μεγάλες, με τεράστιες αυλές, επιβλητικά κτίρια και χιλιάδες μαθητές, που πλέον αποτελούν το αραβόφωνο και το αγγλόφωνο τμήμα της Αμπετείου Σχολής.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Εκεί ακριβώς είναι που διδάχτηκαν την ελληνική εκπαίδευση οι Έλληνες του Καΐρου μέχρι και το έτος 1995, όταν το σχολείο μεταφέρθηκε, μετά από σαράντα χρόνια που είχε λειτουργήσει εκεί, από το 1955.

 

 

 

 

Έμειναν όμως εκεί οι μνήμες, μέσα στις πολυάριθμες τάξεις, αλλά ακόμη περισσότερο στο επιβλητικό θέατρο της Αμπετείου Σχολής, που θα μπορούσε να συγκριθεί με μεγάλα θέατρα μεγαλουπόλεων. Τέτοιο ήταν το περιβάλλον που γαλουχήθηκε ο Αιγυπτιώτης Ελληνισμός στο Κάιρο, με τους τότε μαθητές να δίνουν παραστάσεις που συγκέντρωναν πλήθος κόσμου και άφηναν εποχή.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Με μία πλατεία καθισμάτων τεράστια, αλλά και εξώστες, αίθουσα προβολής ταινιών μεγάλου μήκους, τεράστια σκηνικά που εναλλάσσονταν κατά τη διάρκεια των παραστάσεων, υποβολείο, καμαρίνια, και γενικότερα μία εικόνα που αναδείκνυε, σε κάθε σημείο της, το μεγαλείο των Ελλήνων του Καΐρου, και δη των Αμπετειανών…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Όλα αυτά, όμως, χάθηκαν με τη συρρίκνωση του Ελληνισμού στην Αίγυπτο και τη μεταφορά του Ελληνικού τμήματος στην περιοχή της Ηλιούπολης, στο Σπετσεροπούλειο κτίριο της Ηλιούπολης Καΐρου.

 

 

 

 

Τί έμεινε στο πάλαι ποτέ επιβλητικό θέατρο;

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Έμεινε ένα κάδρο με την ελληνική σημαία από την τελευταία φορά που εορτάσθηκε η 25η Μαρτίου στο χώρο, καθώς επίσης και πολύ σκόνη στα καθίσματα, και ένα πάτωμα που πλημμύριζε όλο και περισσότερο από τα υπόγεια ύδατα της περιοχής.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αυτό είναι το πρόβλημα που αποφάσισαν φέτος να αντιμετωπίσουν δυναμικά τα Μέλη της Εφορείας του Ιδρύματος Αμπέτ.

 

 

 

 

Ο Γενικός Γραμματέας της Εφορείας κ. Νικόλας Βαδής και ο Ταμίας κ. Γιώργος Καλλίδης, με τις ευλογίες του Προέδρου του ιδρύματος Αμπέτ, Αρχιεπισκόπου Σινά, Φαράν και Ραϊθούς κ. Δαμιανού, έχουν κάνει τα «αδύνατα, δυνατά» για να ξαναδώσουν ζωή στον ιστορικό αυτό χώρο, που τιμά τον Αιγυπτιώτη Ελληνισμό.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Καταρχήν, προχώρησαν στα κατάλληλα έργα άντλησης της λιμναζόντων υδάτων, τα οποία διοχέτευσαν σε κεντρικούς αγωγούς της πόλης. Έτσι, άρχισε το δάπεδο του θεάτρου, να «αναπνέει» και πάλι και να παίρνει σιγά – σιγά την προτέρα μορφή του…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Την ίδια ώρα, το Ίδρυμα Αμπέτ προχώρησε και σε άλλα έργα υποδομής, που οπλίζουν τη στατικότητα των κτιρίων, και ήδη ανακαινίζουν όλο τον εξωτερικό χώρο, ξαναδίνοντας στα κτίρια την παλιά τους λάμψη, ένα έργο που φέρει την υπογραφή του Ταμία κ. Γ. Καλλίδη.

 

 

 

 

 

 

Συγκινητική για όσους έχουν ζήσει το προηγούμενο κτίριο της Αμπετείου (που βρισκόταν στην οδό Φουάντ του κέντρου του Καΐρου) είναι η σιδερένια πύλη του σχολείου εκείνης της εποχής που ο κ. Καλλίδης εντόπισε θαμμένη στο χώρο του σχολείου στο Ντεμαρντάς, την ανέσυρε, την ανακατασκεύασε και την τοποθέτησε στην είσοδο του θεάτρου για να θυμίζει τιμητικά την εποχή που το σχολείο έζησε και λειτούργησε το πρώτο μισό του 20ού αιώνα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αναφορικά και αναλυτικά με τα πραγματοποιούμενα έργα, αυτά βρίσκονται στη φάση που ξεκινούν την επιδιόρθωση της εσωτερικής αίθουσας, με τα καθίσματα στα οποία κάθησαν και παρακολούθησαν παραστάσεις αμέτρητοι Έλληνες μαθητές και διαμένοντες στην Χώρα του Νείλου, από το 1955 μέχρι το 1995.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Παράλληλα, προχωρούν στην ανάπλαση του περιβάλλοντα χώρου, δημιουργώντας μία ξεχωριστή εικόνα, που δείχνει τη σημασία που αποδίδει το Ίδρυμα Αμπέτ στο περιβάλλον και στην ποιότητα της εκπαίδευσης των 2.000 περίπου μαθητών που φιλοξενεί σήμερα στις εγκαταστάσεις του.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Βέβαια, είναι πολλά τα έργα που πρέπει να γίνουν.

 

 

 

 

Οι υπεύθυνοι του Ελληνικού ιστορικού γυμνάσιου του Καΐρου κρούουν τον «κώδωνα του κινδύνου», για να μπορέσουν να συλλέξουν την οικονομική και άλλη βοήθεια που απαιτείται για να μπορέσουν να ολοκληρώσουν τα απαιτούμενα έργα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

«Εμείς θα συνεχίσουμε, με τις ευλογίες του Αρχιεπισκόπου Δαμιανού, και πιστεύουμε ότι με την αγάπη των Αμπετειανών, θα καταφέρουμε να δώσουμε αυτή τη νέα πνοή στο ιστορικό μας θέατρο. Και ζητούμε την ηθική συμπαράσταση όλων όσοι πέρασαν κάποτε από αυτό το χώρο», τονίζει ο κ. Καλλίδης, ατενίζοντας με μελαγχολία αλλά και αισιοδοξία για το αύριο, το έμβλημα της Αμπετείου Σχολής που παραμένει – όπως και τότε – στον τοίχο του επιβλητικού ανακαινιζόμενου θεάτρου, πάνω από τις σκονισμένες καρέκλες, με τους ήχους των παιδιών και των παραστάσεων, κάπου να φαίνεται ότι ακούγονται σε κάποια γωνιά της τεράστιας θεατρικής αίθουσας, περιμένοντας να λειτουργήσει και πάλι το συντομότερο δυνατό, όπως συνέβαινε μέχρι το 1995 περίπου και σύντομα να δοθεί η ευκαιρία και πάλι στους Αμπετειανούς να το επισκεφθούν και να ξαναζήσουν τις παλιές παιδικές τους μνήμες…