Με το μήνυμα που απέστειλε ο Υφυπουργός Εξωτερικών κ. Τέρενς Κουΐκ, ειδικά για την Αμπέτειο Σχολή Καΐρου, η Μεγάλη του Γένους αιγυπτιώτικη ιστορική ελληνική σχολή της αιγυπτιακής πρωτεύουσας ξεκίνησε τον φόρο τιμής στην Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας.

 

 

 

 

 

 

Ήταν μία συγκινητική βραδυά που πραγματοποιήθηκε στο «Σπίτι των Ελλήνων στο Κάιρο», το Ελληνικό Κέντρο Καΐρου, παρουσία όλων των εκκλησιαστικών, προξενικών και παροικιακών αρχών, τους οποίους υποδέχτηκε όλους τόσο ο Δ/ντής της σχολής, ο Αρχιεπίσκοπος Σινά κ. Δαμαινός και ο αναπληρωτής του εκπαιδευτικός κ. Χρήστος Παπαθανασίου καθώς και ο Πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Καΐρου κ. Νικόλας Βαδής.

 

 

Με κυρίαρχους τους ήχους του τραγουδιού «Γλωσσολαλιά» του Παντελή Θαλασσινού σε στίχους της Σοφίας Αθανασιάδου και απόδοση κειμένων και ποιημάτων, αναφερομένων στην ελληνική γλώσσα, οι μαθητές της Αμπετείου Σχολής Καΐρου, υπό την καθοδήγηση των Φιλολόγων της Σχολής Κατερίνας Γκάτση, Κώστα Σακελλάρη και Αθηνάς Γεωργιάδου, συγκίνησαν έντονα τους πάνω από 100 παρισταμένους, λαμβάνοντας τα θερμά και εγκάρδια συγχαρητήρια τόσο του Πατριαρχικού Επιτρόπου Καΐρου, Μητροπολίτου Μέμφιδος κ. Νικοδήμου όσο του Γενικού Προξένου της Ελλάδας στο Κάιρο κ. Γιώργου Δασκαλόπουλου, του Ακολούθου Άμυνας Πλοίαρχου ΠΝ Παρίση Κανούτου, του Συντονιστή Εκπαίδευσης κ. Τάσου Αναστασίου, της εκπροσώπου της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου κας Βίλλυς Πολίτου και άλλων επισήμων.

 

 

Ακολουθούν οι στίχοι του τραγουδιού:

 

 

Η γλώσσα που μου δώσατε μελώδισε στο στόμα,

ροδόσταμο που άνθισε στο πατρικό μου χώμα,

θαλασσινή η αύρα της, βουνίσια η πνοή της,

τον κόσμο όλο γύρισε, αλάργεψ’ η φωνή της.

 

Η ανατολή τη λάτρεψε, η δύση την καρπώθει,

πόθο γλυκό ζωντάνεψε σ’ αυτόν που τη ζυγώθει,

αθανασία γνώρισε στα έργα των ανθρώπων,

φεγγάριασε τη σκοτεινιά ξένων λαών και τόπων.

 

Γλώσσα μου μυριολάλητη πώς να σε ασημώσω

που `σαι διαμάντι αδάμαστο, πέτρα για να στεριώσω,

έχω τον τρόπο μου εγώ την πέτρα να σηκώσω,

και αργυρούς θνητούς να βρω, τη γλώσσα ν’ αρματώσω.

 

Αίσωπος, Όμηρος, Θαλλής, Ηρόδοτος κι Αισχίνης,

Σόλων, Σωκράτης, Σοφοκλής, Καβάφης κι Ευριπίδης,

Πίνδαρος, Πλάτων, Πλήθωνας, Κάλβος και Καζαντζάκης,

Ερατοσθένης, Ηράκλειτος, Σεφέρης, Καρυωτάκης,

Γκάτσος, Ελύτης, Αξελός, Παπαδιαμάντης, Ζέη

Αναγνωστάκης, Κούμας, Κουν, Μάτεσης, Ωριγένης,

Σικελιανός και Παλαμάς, Γαζής κι Αριστοτέλης,

Παπαντωνίου, Γιανναράς, Βρεττάκος, Καμπανέλλης,

Μαβίλλης, Σεβαστίκογλου, Ξενόπουλος, Διογένης,

και Μυριβίλης, Πιττακός, Δροσίνης, Δημοσθένης,

Επίκουρος, Ησίοδος, Γρυπάρης Καββαδίας,

Αναξαγόρας, Αρίσταρχος, Βενέζης και Βοργίας.

 

Η γλώσσα που μας δώσατε σμίλεψε το σκαρί μας,

το νου με γνώση μπόλιασε, πότισε την ψυχή μας,

μάγεψε πλάνητες πολλούς, ξελόγιασε την πέννα,

γένος και γης μπερδεύτηκαν, με μιας γενήκαν ένα.

 

Χαλάλι ήταν οι φθόγγοι της, θέριεψαν μύριες λέξεις,

οι λέξεις έβγαλαν φτερά και γέννησαν τις σκέψεις,

το γόνυ εκράτησαν ορθό στης λευτεριάς το τάμα,

γλωσσολαλιά Ελληνική, της οικουμένης θάμα.

 

Γλώσσα μου μυριολάλητη μην θαρρείς σε προδώσω,

μην τάχα σε απαρνηθώ, σ’ άλλα καλά να ενδώσω,

λαλιά μου, εσύ, πεντάμορφη, πάντα θα σε χρυσώνω,

που `σαι διαμάντι αδάμαστο, πέτρα για να στεριώνω,

έχω τον τρόπο μου εγώ την πέτρα να σηκώνω

και τους χρυσούς θνητούς να πω, την γλώσσα ν’ αρματώνω.

 

Ρίτσος, Τερζάκης, Κοραής, Κορνάρος, Πρωταγόρας,

Ψυχάρης, Τσίρκας, Συκουτρής, Χρυσολωράς, και Ρώτας,

Αριστοφάνης, Βάρναλης, Βιζυηνός, Χορτάτσης

και Μακρυγιάννης, Σολωμός, Ρήγας και Σαμαράκης,

Αυγέρης, Ουράνης Μαρκοράς, και Ισοκράτης, Θέσπις,

Ψαθάς και Χριστιανόπουλος, Μουσούρος, Προβελέγγης,

και Θουκυδίδης, Μένανδρος, Δελμούζος, Καρκαβίτσας,

Χ(ε)ίλων, Ροΐδης, Λάσκαρης, Χάκκας, Χατζής, Σκαρίμπας,

Εμπεδοκλής και Πλούταρχος, Κύρος, Πανοπολίτης,

Κόραξ, Βοργίας, Βουτυράς, Σουρής, Βαλαωρίτης,

Ιορδανίδου, Αρβελέρ, Σαπφώ και Αλεξίου,

η Πολυδούρη, η Μιλλιέξ, Δέλτα και Σωτηρίου,

και Ιπποκράτης, Ξενοφών, Πολίτης, Εφταλιώτης,

Αισχύλος, Αινησίδημος, Λυσίας, Μπαμπινιώτης.