Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

Τον είχα επισκεφτεί πρόσφατα στο σπίτι του, για να μου δώσει το βιβλίο του για τον ¨Λαγό¨, έναν τύπο που έδρασε στην Αίγυπτο τον καιρό του πολέμου, όταν ο Χατζηφωτίου, μετά το Τομπρούκ, έμενε στο αλεξανδρινό ξενοδοχείο ¨Metropole¨ της φίλης του οικογένειας Ταμβακάκη.

          Με τη μεταξωτή robe de chambre του πλάι στις δύο κυρίες που τον πρόσεχαν, καθισμένος στο ξύλινο γραφείο, μ΄ εκείνο το μισό σοβαρό-μισό ειρωνικό ύφος που πλαισίωναν τα μαύρα χοντρά γυαλιά, έμοιαζε σαν φιγούρα του παρελθόντος που καταδυνάστευε όμως το μέλλον.

          Σοβαρός και συνάμα προσηνής, στάθηκε αδύνατον να με αφήσει να φύγω, αν δεν μου αφιέρωνε το βιβλίο, με μια αφιέρωση ζεστή με αιγυπτιώτικους τόνους.

          Σύντομη συνάντηση, μα αξέχαστη, όπως αξέχαστη θα παραμείνει η ζωή του, σμιλευμένη στα βιβλία του ως Ζάχος, στα γραπτά του ως Ίακχος, στο τηλεοπτικό του πεντάλεπτο ως Χατζηφωτίου, στα ντοκιμαντέρ του Β΄π.π. ως ατρόμητος πολεμιστής, στο αγγλικό Άστρο της Ερήμου ως παρασημοφορημένος στρατιώτης, στις γυναίκες ως Gentleman, στα μεγάλα σαλόνια ως απαραίτητος συνδαιτημόνας, στα γκαλά και στα κέντρα ως κοσμικός, στην Αθήνα ως βέρος Αθηναίος…

          Όποιος θα περνά τώρα από το μνήμα του, θα διαβάζει τη ρήση : ¨Έζησα όπως ήθελα. Χαίρεται¨ και θα θυμάται, όπως κι εγώ, αυτόν τον μοναδικό Bon Vivant που πραγματικά θα μας λείψει…Αξέχαστος…