Επιστροφή στα θρανία της καρδιάς και της νιότης για τους  Αιγυπτιώτες μαθητές των Ελληνικών Σχολείων του Καΐρου.

Βασίλης Α. Πουλαρίκας

Το απόγευμα της Παρασκευής 9 Δεκεμβρίου ένα τουριστικό λεωφορείο σταμάτησε μπροστά από την πύλη των Ελληνικών Σχολείων της Ηλιούπολης. Η πόρτα άνοιξε και μια χαρούμενη παρέα κατέβηκε με το βλέμμα καρφωμένο  στο επιβλητικό κτήριο των Σχολείων. Ήταν προφανές ότι σε πολλούς από αυτούς τα μέρη τους ήταν γνωστά και οικεία, με τα βήματά τους να οδηγούνται με αυτοπεποίθηση και σιγουριά  από τον αυτόματο πιλότο της μνήμης και της νεανικής συνήθειας.

Η κεφάτη ομάδα αποτελείτο από Αιγυπτιώτες, παλιούς απόφοιτους των Ελληνικών Σχολείων του Καΐρου που ήρθαν από την Ελλάδα μαζί με τους φίλους τους για να επισκεφτούν ακόμα μια φορά την πατρίδα των παιδικών και νεανικών τους χρόνων. Τι και αν κάποιοι είχαν δεκαετίες να έρθουν. Τι και αν όλοι τους  πέρασαν την ενήλικη ζωή τους στην Ελλάδα, όπου εκεί εργάστηκαν, πρόκοψαν  και έφτιαξαν τις οικογένειες τους με παιδιά πολλά και εγγόνια ακόμα περισσότερα. 

Οι άνθρωποι αυτοί μόλις μπήκαν στο Αχιλλοπούλειο, θαρρείς ότι σταμάτησαν με το θεληματικό της καρδιάς τους την ροή του αδυσώπητου χρόνου και τον γύρισαν με το έτσι θέλω, στις δικές τους παιδικές μνήμες . Εκεί που όλοι τρέχανε στις αυλές, και κάνανε σκανταλιές προσπαθώντας να κρυφτούν από τους δασκάλους της δική τους εποχής. Εκεί που ίσως ένιωσαν τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα με τις δυσάρεστες αναποδιές του.     Εκεί που ένιωσαν σαν μικρά παιδάκια του Νηπιαγωγίου  το πρώτο τους «εμείς».  Την συναναστροφή και την συναλληλία με ανθρώπους άλλους πέραν από την μαμά, τον μπαμπά και τα αδέλφια τους. Και με αυτούς τους πρώτους ανθρώπους τους «αλλούς» πολλοί κράτησαν το ίδιο νήμα του χρόνου μέχρι και την ώριμή τους ηλικία. Και φτιάχνουν ακόμα με χαρά και πείσμα το δικό τους παρών και μέλλον όταν όλοι μαζί βρίσκονται στον φιλόξενο Σύνδεσμο τους στην 3^η Σεπτεμβρίου.

Ο Διευθυντής της Αχιλλοπουλείου κ. Βασίλης Λάγιος και ο Διευθυντής του Ελληνικού Πολιτιστικού Κέντρου Καΐρου κ. Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος τους υποδέχτηκαν και τους ξενάγησαν σε όλους τους χώρους του σχολείου. Είδαν τις τάξεις όλες και  κάθισαν για λίγο στα θρανία του σήμερα, πιάνοντας με συγκίνηση τις παιδικές δημιουργίες που κοσμούν τους τοίχους. Και στο τέλος όλοι μαζί φωτογραφήθηκαν στην κεντρική μαρμάρινη σκάλα. Μια εικόνα που θα μπει δίπλα σε αυτές τις παλιές, τις σχολικές  που βγάζανε με τους συμμαθητές και τους δασκάλους τους στο τέλος της κάθε χρονιάς και που θα βρίσκεται ξεχασμένη σε κάποιο οικογενειακό άλμπουμ.

«Εγώ τελείωσα την Αχιλλοπούλειο στην πλατεία Ταχρίρ. Ήμουν στην  τελευταία τάξη πριν πουληθεί στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιου. Δεν φοίτησα καθόλου σε αυτό το σχολείο στην Ηλιούπολη, αλλά χαίρομαι τόσο πολύ που το ξαναβλέπω» μας είπε η κα  Μαρία Χαραλαμπίδου, ενώ ο κ. Ευάγγελος Πεζάς μας μίλησε για την δική του σχολική  διαδρομή στην  «Μελαχροίνειο Σχολή» που ήταν απέναντι από το Σπετσεροπούλειο. Μας είπε για το Προσκοπείο και τις δράσεις του, για τις αλησμόνητες εποχές και τις χαρούμενες συγκεντρώσεις της Παροικίας στην «Εστία», αλλά και άλλα πολλά που έζησε σαν παιδί σε αυτήν όπως μας είπε την αυλή.

Ο κ. Μιχάλης Φλεβοτομάς και ο κ. Άκης Βλάχος που ήταν σε ιδιωτικό ταξίδι στην Αίγυπτο ήρθαν με ένα μεγάλο κουτί μιλφέιγ στα χέρια να συναντήσουν τους παλιούς του συμμαθητές και να γλυκάνουν και τις δικές τους καρδιές με τις νεανικές τους μνήμες. Και ο κ. Θωμάς Βαγιονίτης που μένει μόνιμα στην Αίγυπτο, στην χαρούμενη παρέα ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα των συμμαθητών του. 

Επόμενος σταθμός πριν το τελευταίο κουδούνι, το Εκκλησάκι των Εισοδίων της Παναγίας που βρίσκεται στον προαύλιο χώρο των Σχολείων. Όλοι θαύμασαν την ζωγραφική τέχνη του Φώτη Κόντογλου, έμαθαν για την ιστορία της αγιογράφησης και άναψαν με κατάνυξη ένα κεράκι που το άφησαν να σιγοκαίει αφού έφυγαν, ως φύλακα της μνήμης, αλλά και της προσευχής τους.

Μαζί τους, σε όλο το ταξίδι του προσωπικού τους νόστου ο ξεναγός και γνωστός Αιγυπτιώτης πάροικος κ. Χρήστος Ζουμπουλίδης που καταλαβαίνοντας από πρώτο χέρι την συναισθηματική φόρτιση της ημέρας καθυστερούσε της αναχώρηση τους για το μεσημεριανό τραπέζι που τους περίμενε.

Κάποια στιγμή η πόρτα του λεωφορείου έκλεισε και η χαρούμενη συντροφιά ξεκίνησε για τον επόμενο σταθμό του ταξιδιού της, με τις καρδιές και τα βλέμματα όλων γεμάτα από εικόνες και αισθήματα έτοιμα να τα μοιραστούν με τους υπόλοιπους της παρέας στην Ελλάδα που δεν τα κατάφεραν να έρθουν.