Georg Gstrein

O Αλέξανδρος Καζαμίας είναι γέννημα – θρέμμα Αιγυπτιώτης. Είναι Αναπληρωτής Καθηγητής πολιτικών επιστημών στο πανεπιστήμιο του Κόβεντρι και επικεφαλής του Ψηφοδελτίου Επικρατείας της Πλεύσης Ελευθερίας.

Καταρχήν, ευχαριστούμε που βρήκατε τον χρόνο να επικοινωνήσετε με την Ομογένεια και όχι μόνο, μέσω της Ομογενειακής μας Ιστοσελίδας. Θα ήθελα να παρουσιάσετε τον εαυτό σας με λίγα λόγια στους αναγνώστες μας.

Είμαι Έλληνας της Αιγύπτου, αλλά διαμένω για πολλά χρόνια στην Αγγλία. Είμαι καθηγητής πολιτικών επιστημών, έχω γράψει επιστημονικές μελέτες και άρθρα, και είμαι συγγραφέας του βιβλίου Greece and the Cold War. Είμαι παντρεμένος, έχω δύο μικρά παιδιά, και μοιράζω το χρόνο μου ανάμεσα στο πανεπιστήμιο, την οικογένειά μου και την κοινωνική μου δράση. Απεχθάνομαι τις κοινωνικές διακρίσεις και τον αρριβισμό. Οι ιδέες μου είναι ανθρωπιστικές.

Είστε Έλληνας εξ’ Αιγύπτου και ζείτε πολλά χρόνια στη Μεγάλη Βρετανία. Γιατί βρεθήκατε στη Βρετανία; Και πώς καταφέρνετε να διατηρείτε ζωντανό τον ενδιαφέρον σας για όλα τα τεκταινόμενα σε Αίγυπτο και Ελλάδα;

Όταν τελείωσα την Αμπέτειο Σχολή του Καΐρου, έφυγα για σπουδές στην Αγγλία. Τότε η Ελλάδα είχε μόλις μπει στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και οι σπουδές στη Βρετανία έγιναν δωρεάν για τους Έλληνες. Αυτό συνέβαλε σημαντικά. Επειδή είχα καλή εξέλιξη, έγινα υφηγητής και κατόπιν Λέκτορας. Αυτό που με κράτησε στην Αγγλία ήταν οι ευκαιρίες εργασίας που, δυστυχώς, δεν μου δόθηκαν στην Ελλάδα. Σε αντίθεση με όσα νομίζουν ορισμένοι, έμεινα στην Αγγλία από ανάγκη. Δεν ήταν επιλογή πολυτελείας.

Στην Ελλάδα πήγαινα από παιδί. Επίσης, τα σχολεία μας στην Αίγυπτο καλλιεργούσαν έντονα την ελληνική παιδεία και ταυτότητα. Σύντομα όμως κατάλαβα πόσα οφείλει η Ελλάδα σε κάποιους αξιόλογους Αιγυπτιώτες, όπως ο Καβάφης, ο Λοΐζος, ο Γιάννης Χρήστου, ο Στρατής Τσίρκας, κ.ά. Αυτά τα πρότυπα με βοήθησαν να καταλάβω ότι δεν υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στην ελληνικότητα και στη ζωή στο εξωτερικό. Επιπλέον, σε αντίθεση με τις εποχές αυτών των ανθρώπων, εμείς έχουμε το προνόμιο της γρήγορης μετακίνησης προς την Ελλάδα, και μιας επικοινωνιακής τεχνολογίας που εκμηδενίζει τις αποστάσεις. Έτσι μοίρασα τη ζωή μου ανάμεσα σε τρεις χώρες.

Είστε υποψήφιος στις επόμενες εκλογές με το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, την Πλεύση Ελευθερίας. Τι είναι αυτό που διακρίνει το συγκεκριμένο κόμμα;

Πολλά, αλλά ας εστιαστούμε σε δύο σημεία. Πρώτον, είμαστε κόμμα αρχών, που διεκδικεί την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, τόσο για τους πολίτες, όσο και για την Ελλάδα μέσα στο διεθνές σύστημα. Πλην του ΚΚΕ, όλα τα άλλα κόμματα του προοδευτικού και αριστερού χώρου έχουν παραδοθεί στον οπορτουνισμό. Το 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάρει βουλευτές από το ΠΑΣΟΚ, την Ένωση Κεντρώων, ακόμη και τη σκληρή Δεξιά του Πάνου Καμμένου. Είναι αυτό που σήμερα ο ίδιος ο κ. Τσίπρας ονομάζει “κόμμα κουρελού”. Τα κόμματα αυτά πορεύονται στην κατεύθυνση όπου κάθε φορά φυσά ο άνεμος – της εξουσίας, εννοείται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, βεβαίως, το απέδειξε αυτό με την προδοσία του Δημοψηφίσματος του 2015, που έγινε για να παραμείνει ο Τσίπρας πρωθυπουργός. Τα ίδια κάνει σήμερα και ο κ. Βαρουφάκης, που έφυγε αρχικά από το ΣΥΡΙΖΑ εξαιτίας της ασυνέπειας και παράδοσης του Τσίπρα στην Τρόικα, αλλά σήμερα έχει υποβάλει πρόταση συγκυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ, ως και να μη συνέβη τίποτα. Σε αντίθεση με αυτούς, εμείς λέμε ότι θέλουμε να μπούμε στη Βουλή για να ασκήσουμε ισχυρή αντιπολίτευση, είτε έχουμε κυβέρνηση ΝΔ είτε έναν συνασπισμό Τσίπρα-ΠΑΣΟΚ-Βαρουφάκη. Το ότι είμαστε κόμμα αρχών, φαίνεται από τη στάση της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Το 2015 άφησε ένα μεγάλο αξίωμα, της Προέδρου της Βουλής, για να μην προδώσει τις αρχές της.   

Το δεύτερο που μας διακρίνει είναι η ρεαλιστική εκτίμησή μας ότι η Ελλάδα δεν έχει ακόμη εξέλθει από την κρίση και τις συνέπειες των μνημονίων. Η πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου για κατασχέσεις της πρώτης κατοικίας είναι μια τρανταχτή απόδειξη ότι η κρίση του 2008 ακόμη ορίζει τη ζωή των πολιτών. Επίσης, το Δημόσιο Χρέος, που ήταν η βασική αιτία της κρίσης και των μνημονίων το 2009-10, έχει σήμερα ξεπεράσει τα 353 δις, έχοντας υπερβεί τα επίπεδα ρεκόρ του 2012-15. Τσίπρας και Μητσοτάκης κυβερνούν μοιράζοντας επιδόματα με δανεικά, και διογκώνοντας έτσι περισσότερο το Χρέος. Γι’ αυτό παραμένουμε η δεύτερη πιο χρεωμένη χώρα στον κόσμο. Συνεπώς, τη στιγμή που όλοι μιλούν για “ισχυρή ανάπτυξη” και έξοδο από την κρίση, μόνο εμείς τα καταγγέλλουμε αυτά ως μύθους που αποβλέπουν στην εξαπάτηση των πολιτών.

Πώς νιώθετε ως υποψήφιος του μόνου ελληνικού κόμματος που σήμερα έχει αρχηγό γυναίκα;

Πολύ ευχάριστα, και είμαι περήφανος γι’ αυτό! Η Ελλάδα είναι, δυστυχώς, ουραγός στην Ευρώπη στο θέμα της συμμετοχής των γυναικών στο δημόσιο βίο. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι σήμερα, πράγματι, η μόνη γυναίκα αρχηγός κόμματος στην Ελλάδα. Αυτό λέει πολλά για το πόσο ανδροκρατούμενη παραμένει η ελληνική κοινωνία. Πρόκειται για σοβαρό πρόβλημα κοινωνικής δικαιοσύνης και, παράλληλα, απόδειξη αποτυχημένου εξευρωπαϊσμού. Δεν μπορεί μια συνειδητοποιημένη γυναίκα σήμερα να ψηφίζει ξανά πολιτικούς που αποτελούν πρότυπα πατριαρχικής συμπεριφοράς, και μετά να απορεί γιατί το βράδυ οι ειδήσεις βρίθουν από περιπτώσεις βιασμών και γυναικοκτονιών. Η πολιτική δεν είναι άσχετη από όσα συμβαίνουν στην κοινωνία. Ως ένα βαθμό, αντανακλά την κοινωνική πραγματικότητα. Αν λοιπόν οι γυναίκες δεν συνειδητοποιήσουν πως έχουν ευθύνη αλλά και δύναμη να βελτιώσουν τις συνθήκες του φύλου τους μέσω της πολιτικής αλλαγής, η θέση τους στην κοινωνία δεν θα μείνει απλώς στάσιμη. Οπωσδήποτε θα επιδεινωθεί.  

Στο Νόμο 4781/2021, το Άρθρο 452 αναφέρεται στην επαναλειτουργία του ΣΑΕ (Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού). Όπως γνωρίζουμε όλοι δεν έγινε τίποτα πάνω σε αυτό το θέμα. Ποιο είναι το σχόλιό σας;

Έχετε απόλυτο δίκιο. Καταρχήν, η λειτουργία του ΣΑΕ προβλέπεται από το Σύνταγμα, Άρθρο 108. Ο πρόσφατος νόμος που αναφέρατε, δυστυχώς, δεν έχει παρά πέντε γενικόλογες αράδες για το ΣΑΕ. Αυτό δείχνει και πόσο λίγη φαιά ουσία αφιέρωσε ο αρμόδιος υφυπουργός για να νομοθετήσει, όπως προβλέπει το Σύνταγμα, πάνω στο θέμα αυτό. Δείχνει επίσης πόσο αδιάφορη είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη για τους Έλληνες της Διασποράς. Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και για την προηγούμενη κυβέρνηση Τσίπρα. Και, όπως γνωρίζουμε, οι Έλληνες της Διασποράς είναι σχεδόν ισάριθμοι με τον Ελλαδικό πληθυσμό.

Το 1999-2001, συμμετείχα στο ΣΑΕ ως εκπρόσωπος των Ελλήνων της Αιγύπτου στο φόρουμ Ακαδημαϊκών-Επιστημόνων. Κάποια στιγμή, η δομή του ΣΑΕ άνοιξε, και μαζί με το γενικό συμβούλιο, που εκπροσωπούσε προέδρους κοινοτήτων ανά τον κόσμο, δημιουργήθηκαν τέσσερα θεματικά φόρα, νομίζω για τους Επιχειρηματίες, τους Καλλιτέχνες, τις Γυναίκες, και τους Επιστήμονες. Είχα μάλιστα εκλεγεί στο Προεδρείο του φόρουμ Επιστημόνων, με πρόεδρο έναν εξαίρετο κοσμήτορα Μαθηματικών από τις ΗΠΑ, το μακαρίτη Στέφανο Γιαλαμά, με τον οποίο γίναμε φίλοι. Στο φόρουμ Καλλιτεχνών είχε έρθει τότε από τη Γαλλία ο διάσημος τραγουδοποιός – κι επίσης Αιγυπτιώτης – Ζωρζ Μουστακί, που ενδιαφερόταν πραγματικά για το ΣΑΕ.

Υποστηρίζω την αναβίωση του ΣΑΕ, αλλά υπό ριζικά ανανεωμένη μορφή. Τα προβλήματα που διαπίστωσα τότε, και που παρέλυσαν τελικά το θεσμό, ήταν ότι αφενός υπήρξε δυσλειτουργικός, και αφετέρου τελούσε διαρκώς υπό τη συγκεντρωτική καθοδήγηση του κράτους. Οι συνεδριάσεις διακόπτονταν από υπουργούς και βουλευτές που περιφέρονταν με τις κάμερες μόνο για να φανούν, ενώ ο τότε υφυπουργός, ερχόταν με ατζέντα και μιλούσε προσβλητικά στους εκπροσώπους. Τον θυμάμαι να λέει σε κάποιους Νεοελληνιστές από την Ευρώπη, ότι ήταν “κρατικοδίαιτοι”, διότι τις έδρες τους τις χρηματοδοτούσε, πράγματι, το ελληνικό κράτος. Όμως εκείνος το τόνιζε σαν να ήθελε να πει, “είστε υπάλληλοί μου, θα κάνετε ό,τι λέω εγώ”. Μετά έβγαινε στις κάμερες και παρίστανε τον ήρωα που θυσιάζεται για το καλό του Απόδημου Ελληνισμού.

Στη νέα του μορφή, θεωρώ ότι το ΣΑΕ πρέπει να είναι θεσμικά ανεξάρτητος, χωρίς κυβερνητικές παρεμβάσεις, για να εξυπηρετεί τις ανάγκες του Απόδημου Ελληνισμού και όχι των πολιτικών της Αθήνας. Αυτόν τον θεσμό υποστηρίζω, και την ίδια άποψη συμμερίζεται το κόμμα μου, η Πλεύση Ελευθερίας. Για να πάμε μπροστά, πρέπει να ξεκόψουμε με τις κακές συνήθειες του παρελθόντος.