Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος***

«Με λένε Χρίστο. Μέχρι το τέλος της εφηβείας μου το έγραφα με «η». 1982, στα 18 μου, αγόρασα με δόσεις από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης το εξάτομο «Άπαντα του Καβάφη», (εκδόσεις Φυκίρη). Ένα από τα άρθρα του, με τίτλο «Χρίστος και όχι Χρήστος» με έπεισε. Χρίστος από τότε. 1989, δάσκαλος ήδη, αδιόριστος, προσλαμβάνομαι ως κλητήρας, στο κεντρικό Φροντιστήριο Ξένων Γλωσσών Νίκου Στρατηγάκη, στη Θεσσαλονίκη . 1992, με δωρεά Στρατηγάκη, το Νοέμβριο, ο Κωστής Μοσκώφ, Μορφωτικός ακόλουθος στο Κάιρο, καταφέρνει και εγκαινιάζει το Μουσείο Οικία Καβάφη στο σπίτι που έμεινε ο ποιητής τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής του. 1993, «Η Αλεξάνδρεια που χάνεις», το πρώτο μου τραγούδι στη δισκογραφία (μουσική-ερμηνεία Γ. Καζαντζή).

1994, πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, Κάιρο και Αλεξάνδρεια για προσκύνημα στον «πανάγιο τάφο της ποίησης». 1996, το τραγούδι «Του Καΐρου» στον πρώτο μου ολοκληρωμένο κύκλο «Τραγούδια για μικρές εβδομάδες». Συγχρονισμοί διαχρονικά. Τον Μοσκώφ εν τω μεταξύ τον συναντώ τυχαία σε στέκια και συναθροίσεις της Θεσσαλονίκης. Αριστερός, διανοούμενος, ιστορικός και ποιητής. Τον θαύμαζα τόσο, που ποτέ δεν τόλμησα να του μιλήσω. «Έφυγε» στις 27/6/1998.

Το άστρο του και η λογοτεχνία με έβγαλαν στο δρόμο για τον καρμικό μου προορισμό. Τα ποιήματα του Καβάφη, η τριλογία του Τσίρκα «Ακυβέρνητες πολιτείες» , το δοκίμιό του «Ο Καβάφης και η εποχή του», το «Αλεξανδρινό κουαρτέτο» του Ντάρελ, οι διάσπαρτες παντού ιστορίες των Αιγυπτιωτών , στις τέχνες, στα γράμματα και στην καθημερινότητα, καθώς και ο Αιγύπτιος συγγραφέας Ναγκίμπ Μαχφούζ που μετά το Νόμπελ του 1988 μεταφράζεται καταιγιστικά, με πήραν από το χέρι. 2007, διορισμένος δάσκαλος πια και ήδη αραβομαθής, βρίσκομαι ως αποσπασμένος εκπαιδευτικός στην Αίγυπτο, να διδάσκω τα Ελληνικά ως Ξένη Γλώσσα σε Αιγύπτιους μαθητές στο Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο Καΐρου. 2010, οι φορείς του Κέντρου μού ανέθεσαν τη διεύθυνσή του, παράλληλα με διδακτικά καθήκοντα στα τμήματα του Κέντρου και κατά διαστήματα στα Πανεπιστήμια του Καΐρου και του Αλ Άζχαρ.

Ο Μοσκώφ, ο πρώτος που θεσμοθέτησε επίσημα την διδασκαλία των Ελληνικών ως ξένης γλώσσας στην Αίγυπτο κι έσπειρε τον σπόρο της ελληνικής πολιτιστικής διπλωματίας στην «καθ’ ημάς ανατολή». Ο διάδοχός του, Γιάννης Μελαχροινούδης, με την υποστήριξη της Ελληνικής Πρεσβείας και της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου (Ε.Κ.Κ.) κατάφεραν να υπογραφεί διακρατική συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, στις 21/5/2002 που προέβλεπε τη δημιουργία αντίστοιχων πολιτιστικών Κέντρων και στις δύο χώρες. Το Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο Καΐρου άνοιξε τις πύλες του επίσημα το 2003, με συγχρηματοδότηση από το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας και την Ε.Κ.Κ.. Από το 2011 δυστυχώς η ετήσια επιχορήγηση του ΥΠΕΞ έχει σταματήσει λόγω οικονομικής κρίσης και τόσα χρόνια αναμένουμε την επανεκκίνησή της ως «φιλί της ζωής». Ωστόσο, όλον αυτόν τον καιρό το Κέντρο μας κατάφερε να είναι ένα από τα πιο δραστήρια πολιτιστικά Κέντρα του Καΐρου στην παραγωγή εκδηλώσεων που αφορούν όλους τους τομείς των Γραμμάτων και των Τεχνών, συνεργαζόμενο με φορείς της Ελλάδας και της Αιγύπτου, όπως το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού, το Υπουργείο Πολιτισμού της Αιγύπτου, την Όπερα Καΐρου, τα Αιγυπτιακά Πανεπιστήμια που σχεδόν στο σύνολο τους διδάσκουν Ελληνικά. Το, ανά διετία, Διεθνές Λογοτεχνικό Συμπόσιο Καβάφη και άλλα επιστημονικά συνέδρια, συναυλίες, κινηματογραφικά αφιερώματα, εικαστικές εκθέσεις, θεατρικά δρώμενα, λογοτεχνικές παρουσιάσεις, υποστήριξη οποιασδήποτε ελληνικής εκδήλωσης στην Αίγυπτο, συμμετοχές σε Αιγυπτιακές διοργανώσεις και κυρίως η διδασκαλία των Ελληνικών ως ξένης Γλώσσας, η καθημερινή μας δραστηριότητα.

Παρά τις δυσκολίες των ετών αμέσως μετά την Αιγυπτιακή επανάσταση, πριν η πανδημία ανακόψει τις δραστηριότητές μας, το μαθητικό δυναμικό σχεδόν διπλασιάστηκε και είχαμε 170 σπουδαστές, ενήλικες κυρίως, να σπουδάζουν Νέα Ελληνικά. Οι πιο πολλοί φοιτητές Πανεπιστημίων κλασσικών σπουδών, εργαζόμενοι στον τουρισμό ή σε ελληνικές επιχειρήσεις , άλλοι, μικροί και μεγάλοι, λόγω ελληνικής καταγωγής, λόγω αγάπης για την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και για λόγους αισθηματικούς αφού είναι συχνό φαινόμενο οι μεικτοί γάμοι.

Φέτος ο Έλληνας Πρέσβυς ,κ. Νικόλαος Γαριλίδης απένειμε το Κρατικό Πιστοποιητικό Ελληνομάθειας επιπέδου Γ2 στην Αντι Ελ Άραμπι, την πρώτη Αιγύπτια φοιτήτρια, με ολική απώλεια όρασης που έμαθε τα Ελληνικά κυρίως από το ραδιόφωνο και εξετάστηκε στο κέντρο μας, στο σύστημα Μπράιγ. Λίγες μέρες μετά στον ίδιο χώρο την συναντούσε ο Υφυπουργός Εξωτερικών με αρμοδιότητα τον Απόδημο Ελληνισμό, Κώστας Βλάσσης, ο οποίος της υποσχέθηκε φιλοξενία στην Ελλάδα.

2020

Με λένε Χρίστο και «Τραγουδώ την Αίγυπτο / γιατί με τρέφει και με σκέπει σα μητέρα / γιατί πονάει σα μητέρα / και γιατί ελπίζει σα μητέρα»*. Ναι, τραγουδώ και την Ελλάδα στην Αίγυπτο γιατί είναι η Μητέρα. Μαζί και όλοι οι Έλληνες της Αιγύπτου. Αιμοδότες της μικρής ελληνικής καρδιάς που χτυπάει «στου Νείλου τα αμμοχώραφα»**, σπέρνει καινούργιες ιστορίες κι ανθίζουν θαύματα που εκπαιδεύουν τους Αιγύπτιους να χαμογελάνε, ακόμα, αυθόρμητα όταν ακούνε την λέξη Yunani, που θα πει Έλληνας. «

υγ.

2023, 26 Αυγούστου. Σβήνω 16 κεράκια κι ονειρεύομαι να σβήνω κάθε χρόνο και μέχρι να σβήσω.

«ΤΡΑΓΟΥΔΩ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ», σ ένα κείμενο μου για την εφημερίδα #ΤΑ_ΝΕΑ. Δημοσιεύτηκε στις 9.7.2020, στη στηλη «Η κοινωνία των πολιτών» που επιμελείται ο Δημήτρης Μανιάτης.

*Στρατής Τσίρκας , “Τραγουδώ την Αίγυπτο” από την Ποιητική συλλογή « Φελλάχοι » , Αλεξάνδρεια 1937 .

** Τίτλος τραγουδιού σε στίχους Νίκου Γκάτσου και μουσική Μάνου Χατζιδάκι

***Διευθυντής του Ελληνικού Πολιτιστικού Κέντρου Καΐρου