Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

Σ΄ ένα κατάμεστο ¨Παλλάς¨, με τις πίσω θέσεις δυστυχώς πραγματικά να ζέχνουν (!), βρεθήκαμε για να απολαύσουμε τη συναυλία δύο καταξιωμένων καλλιτεχνών σε μια μοναδική συνύπαρξη : Ο ¨βαρύς¨ Νταλάρας με τη ¨ζωηρή¨ Πρωτοψάλτη, κάτι σαν μια συνάντηση πολιτισμών, του ελληνικού και του αιγυπτιακού.

Η Αιγυπτιώτισσα Άλκηστις με τη σπάνια φωνή που στις ψηλές νότες της ¨Αλεξάνδρειας¨ κρυστάλλωνε τον ήχο και ο Γιώργος που μας ταξίδεψε στα ¨μέρη που σε είχα πρωτοδεί¨ με τη μεστή, ζεστή και καθάρια φωνή.

Η ορχήστρα ¨δεμένη¨ – λόγω νταλαρικής εμμονής – πλημμύριζε νότες το ακροατήριο, το οποίο συμμετείχε στα ντουέτα και στα σόλο των τραγουδιστών που μας χάρισαν μια 2,5 ωρών σπουδαία παράσταση γεμάτη μπρίο, ζωντάνια, κέφι, νοσταλγία και συγκίνηση.

Και είναι ακριβώς αυτά που ξεχωρίζουν τους μεγάλους και καταξιωμένους καλλιτέχνες απ΄ το μουσικό (;) συρφετό της ελληνικής τραπ δήθεν σκηνής και των λοιπών δήθεν μουσικών εκφράσεων και εκφάνσεων.

Το δυστύχημα δε, είναι πως αυτές οι κουβέντες μας δεν τους πέφτουν βαριές, μπας και αποφασίσουν να ζήσουν χωρίς εμάς, όπως λέει και το γνωστό τραγούδι της Πρωτοψάλτη…