Αντί να βάφουν τα χέρια τους με χέννα,

τα βλέπουν να γεμίζουνε με των δικών τους αίμα,

του ανδρός, του αδελφού και του πατέρα,

εκείνο που ξημέρωσε νυχτιά ακόμη μία μέρα.

Στον Κέδρο στάζουν τώρα δάκρυα ρητίνης

σαν από ΄κείνα τα παλιά της Παλαιστίνης,

που να ΄ναι άραγε η έρμη ειρήνη τώρα

όταν στης Γάζας την κορφή στέκεται η Μενόρα.

Κλάψε της άμμου της καυτής εσύ πουλί,

κλάψε για τη χαμένη Μέση Ανατολή,

κλάψε για μία όαση που έχει μια στερέψει

για μία μάνα ορφανή που ΄χει παιδί να θρέψει.

Πάει η Τύρος, η Ναμπλούς και το Χαλέπι,

το μαγεμένο όνειρο κατάντησε ένα χρέπι

και ότι φάνταζε στο χθες με τ΄ άγγιγμα του Μίδα

στέκεται τώρα σκελετός από νεκρή ελπίδα.

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ