Γράφει η Βασιλική Χρυσοστομίδου

 

 

 

 

 

«Μία μικρή Ελλάδα προσπαθούμε να έχουμε εδώ, εμείς οι Έλληνες της Αιγύπτου», αρχίζει να λέει ο κ. Χρήστος Καβαλής, γέννημα-θρέμμα Αιγυπτιώτης και Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου. Με σπουδές ηλεκτρονικού μηχανικού, εργάζεται ως Διευθύνων Σύμβουλος σε επιχείρηση παραγωγής χαρτιού και ανήκει στην τρίτη γενιά Ελλήνων. Με τη συρρίκνωση στην οποία έχει οδηγηθεί σήμερα το ελληνικό στοιχείο στην Αίγυπτο, οι προσπάθειες να παραμείνει ζωντανό το «κύτταρο», αποκτούν ιδιαίτερη σημασία:

 

 

 

 

«Περίπου 5.000 έχουμε απομείνει σήμερα, διάσπαρτοι στη χώρα. Πλέον, δεν είμαστε αμιγής ελληνική κοινότητα, η μεικτή γλώσσα – ελληνική και αραβική – έχει επικρατήσει. Οι προσλαμβάνουσες των παιδιών είναι κυρίως στα αραβικά και παρόλο που λαμβάνουν απολυτήριο ισότιμο μ’ εκείνο της Ελλάδας ή συμμετέχουν σε δράσεις των ελληνικών σωματείων, η γενικότερη παιδεία τους παρουσιάζει κενά. Η ανάγκη για εκδηλώσεις πολιτιστικού περιεχομένου, οι οποίες θα τα κάνουν να αισθανθούν ότι βρίσκονται στην Ελλάδα, είναι επιτακτική», τονίζει ο κ. Καβαλής.

 

 

 

 

Ανταποκρινόμενοι σε αυτό ακριβώς το κάλεσμα, η Ομάδα Τέχνης «Πάροδος», εδώ και περίπου 23 χρόνια, δημιουργεί σε ετήσια βάση δράσεις με τους μαθητές των δύο ελληνικών εκπαιδευτηρίων στην Αίγυπτο: στην Αλεξάνδρεια, το δημοτικό στην Τοσιτσαία Σχολή και το Αβερώφειο Γυμνάσιο, στο Κάιρο, το δημοτικό στην Αχιλλοπούλειο Σχολή και το γυμνάσιο, λύκειο στην Αμπέτειο.

 

 

 

 

Η παρότρυνση έρχεται από τον Αιγυπτιώτη, Ηλία Πίτσικα, υπεύθυνο της Ομάδας: «Προτεραιότητά μου, να δημιουργούμε διαδραστικά προγράμματα για τους Ελληνες μαθητές της Αιγύπτου, τονίζει, ενώ είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι οι νεότερες γενιές συνεργατών, χωρίς να έχουν κάποια σχέση με τη χώρα και με νωπές ακόμη τις μνήμες από το ευρωπαϊκό τοπίο όπου οι περισσότεροι βρέθηκαν στο πλαίσιο των σπουδών τους, έρχονται με μεγάλη χαρά».

 

 

 

 

Ποιο ήταν όμως το περιεχόμενο των δράσεων στην Αχιλλοπούλειο Σχολή; Σύμφωνα με τον κ. Πίτσικα, «στόχος μας ήταν να οδηγήσουμε τα παιδιά σε μία καλλιτεχνική έκφραση, η οποία εκτέθηκε την τελευταία μέρα στους γονείς. Τα μικρότερα ασχολήθηκαν με το θεατρικό παιχνίδι, ενώ από τα μεγαλύτερα, ορισμένα δημιούργησαν μία χορογραφία και κάποια άλλα γύρισαν μία μικρού μήκους ταινία. Όλα τραγούδησαν ελληνικά τραγούδια. Στις δράσεις μας εντάχθηκαν με ένα δυναμικό εργαστήρι και οι μαθητές του γυμνασίου της Αμπετείου Σχολής. Σε ρόλο εμψύχωσης από την Ομάδα ήταν οι: Γιάννης Σφυρής, Ελένη Καλογιάννη, Σοφία Δράκου, Λεωνίδας Τσαγανός, Δημήτρης Καρατζάς και Νιόβη Ρέλλα», θα πει ο υπεύθυνός της.

 

 

 

 

Τις δικές της εντυπώσεις από την ολιγοήμερη παραμονή της στο Κάιρο και τη συμμετοχή της στις καλλιτεχνικές δράσεις, καταγράφει η 23χρονη χημικός, Ελένη Καλογιάννη: «Από την πρώτη στιγμή που θα βρεθείς σε αυτό το γεμάτο αντιθέσεις, άναρχο αλλά ταυτόχρονα κινηματογραφικό σκηνικό, γοητεύεσαι. Στο σχολείο, το συναίσθημα φοβερό! Μόλις ανοίγει η πόρτα, ένα κύμα παιδιών έρχεται τρέχοντας να σε υποδεχθεί, σε αγκαλιάζει. Αλλά και όταν τελειώσαμε, έρχονταν τα παιδιά για να μας αφήσουν γράμματα: “Σας αγαπάμε!”, “Νιώσαμε πολύ όμορφα με όσα κάναμε!”, “Ελπίζουμε να σας έχουμε σύντομα πάλι κοντά μας”, έγραφαν. Είναι συγκινητικό το πόσο έντονα βίωσαν όλη αυτή την εμπειρία. Και πόση αγάπη μας έδειξαν!».

 

 

 

 

Πώς καταγράφει το μέλλον των παιδιών της ελληνικής κοινότητας ο κ. Καβαλής; «Ο σχεδιασμός της κοινοτικής πολιτικής προσβλέπει στο να σταδιοδρομήσουν τα παιδιά αυτά στην Αίγυπτο, διαφορετικά οι Κοινότητες θα διαλύονταν. Άλλωστε, οι προοπτικές της αιγυπτιακής οικονομίας είναι αρκετά καλές με μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης σε όλους τους τομείς: στα καταναλωτικά προϊόντα, στην ενέργεια, ενώ διαθέτει υπόγειο και υποθαλάσσιο πλούτο. Στα συν, η εξαιρετική γεωγραφική της θέση και οι καλές διμερείς και πολυμερείς σχέσεις της με όλη την Αφρική».

 

 

 

 

Θέσεις εργασίας

 

 

 

 

Ύστερα από μία τόσο ελκυστική παρουσίαση των επαγγελματικών δυνατοτήτων στην Αίγυπτο, μήπως θα αποτελούσε λύση και για τους νέους στην Ελλάδα; «Κακώς δεν γίνεται καμία κίνηση να έρθουν νέοι Έλληνες προς εμάς. Από την άλλη, πώς θα μπορούσαμε εμείς, που δεν είμαστε παρά ένας σχετικά μικρός, φιλανθρωπικός οργανισμός να πούμε “ελάτε”; Υπάρχουν κάποιες θέσεις στα νοσοκομεία ή στο γηροκομείο μας, χρειαζόμαστε ψάλτες, μουσικούς… επαγγέλματα που θα μπορούσαν να ενισχύσουν την κοινότητα. Αν πάλι κάποιος κατέχει ξένες γλώσσες, υπάρχουν ευκαιρίες για εργασία στη βιομηχανία. Βέβαια δεν είμαστε Ντουμπάι – οι μισθοί είναι χαμηλότεροι, όμως και η ζωή είναι πολύ φθηνότερη εδώ. Βασικά πλεονεκτήματα αποτελούν ακόμη τόσο η κοντινή απόσταση – δύο ώρες Κάιρο-Αθήνα– όπως και η καλή αντιμετώπιση των Ελλήνων. Σκεφτείτε πως στους ελέγχους ασφαλείας, όταν σου ζητήσουν εθνικότητα και πεις “greek”, περνάς αμέσως!».