Για πάντα μας αποχαιρέτησε ο Επίτιμος Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου, Βασίλης Σαραντινός
Ένας από τους γνήσιους Αιγυπτιώτες, ο Βασίλης Σαραντινός, δεν υπάρχει πια…
Ο Επίτιμος Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 89 ετών, το πρωί της Κυριακής 12 οκτωβρίου στη Λάρνακα, όπου έμενε τα τελευταία τέσσερα περίπου χρόνια.
Υπήρξε επί πολλά χρόνια Αντιπρόεδρος της ΕΚΚ, Προϊστάμενος της Εφορείας του Γηροκομείου και του Νοσοκομείου καθώς και των Εκκλησιών της ΕΚΚ.
Στα παροικιακά, συμμετείχε από το 1986, όπου πρωτοεξελέγη Κοινοτικός Επίτροπος, ενώ και ο πατέρας του, Βλάσσης Σαραντινός, είχε υπάρξει Κοινοτικός Επίτροπος Καΐρου (από το 1971 έως το 1986)
Η προσφορά του υπήρξε μεγάλη και στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, για αυτό και ονομάστηκε Μέγας Άρχων Τελετάρχης της Αλεξανδρινής Εκκλησίας.
Στο «ΝΕΟ ΦΩΣ» ήθελε πάντοτε να εύχεται τις ημέρες των εορτών, καθώς ζούσε μακριά από τη γενέτειρά του και το ελληνικό Κάιρο, για το οποίο δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του που τού έλειπε.
Το νέο του θανάτου του σκόρπισε βαθιά θλίψη σε όσους τον γνώριζαν.
Τα θερμά του συλλυπητήρια εξέφρασε ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου κ. Χρήστος Καβαλής, και προσωπικά, και εκ μέρους όλης της Διαχειριστικής Επιτροπής της ΕΚΚ.
Πολύ σύντομα, αναμένεται το ψήφισμα της ΕΚΚ για το θάνατο του μεγάλου Αιγυπτιώτη, που γεννήθηκε το 1925, συνέχισε την επιχείρηση του ηλεκτρολογείου του πατέρα του, στην οδό Σαμπολεόν, και τελικά άφησε την Αίγυπτο πριν από τέσσερα χρόνια για να μείνει μόνιμα στη Λάρνακα της Κύπρου.
Πριν αποχωρήσει από την Αίγυπτο, έστειλε μία επιστολή, που έγραψε ο ίδιος, προς την Ελληνική Κοινότητα Καΐρου. Την παραθέτουμε:
Αιωνία του η μνήμη!
Πραγματικά ένας από τους τελευταίους γνήσιους Αιγυπτιώτες… Με συγκίνησε πολύ η είδηση του θανάτου του, μολονότι γνώριζα ότι ήταν προχωρημένης ηλικίας. Πράγματι του έλειπε η Αίγυπτος και το Κάιρο, μάλιστα μου είχε τηλεφωνήσει μερικές φορές από την Κύπρο πια, έτσι για να μιλήσουμε για τα παλιά, κι ας είχαμε σημαντική διαφορά ηλικίας. Είχαμε γνωριστεί λόγω της συνεργασίας μου με την Κοινότητα αλλά και λόγω της φιλίας του με τη θεία μου Μαρίκα Πίκολο-Αδαμαντίδου. Πέρα από τις άλλες του αρετές, ήταν και άνθρωπος πρόσχαρος, έτοιμος να πει ένα ανέκδοτο, και τα έλεγε ωραία! Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει και ας είναι καλά να τον θυμούνται οι δικοί του.