Η Ελληνική Κοινότητα του Καΐρου και η «Φιλόπτωχος Αδελφότητα Ελληνίδων Κυριών» τιμούν τους Ευεργέτες τους.

 

 

Βασίλης Α. Πουλαρίκας

 

Την Κυριακή 31 Μαρτίου, την δεύτερη Κυριακή των Νηστειών, στον Κοινοτικό Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης έλαβε χώρα ένα πολύ σημαντικό γεγονός της Καϊρινής μας Παροικίας. Η Ελληνική Κοινότητα και η Φιλόπτωχος Αδελφότητα των Ελληνίδων Κυριών του Καΐρου τέλεσαν από κοινού, όπως ορίζουν τα Καταστατικά τους, το ετήσιο μνημόσυνο για την ανάπαυση των ψυχών των Μεγάλων Ευεργετών, των Ευεργετών, των Μεγάλων Δωρητών, των Δωρητών, όλων των Συνδρομητών καθώς και όλων των Κοινοτικών Επιτρόπων της Κοινότητας και των Αιγυπτιώτικων Κοινοτήτων που συγχωνεύτηκαν με το Κάιρο στο διάβα του μακραίωνου ιστορικού τους χρόνου.

 

Ήταν μια στιγμή χαράς για όλους η σημερινή στον Άγιο Κωνσταντίνο. Και αυτό γιατί μέσα από το μυσταγωγικό τελετουργικό στο οποίο προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μέμφιδος και Πατριαρχικός Επίτροπος Καΐρου Νικόδημος με τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη Ιωακείμ και ακούγοντας  την μελίρρυτη ψαλμωδία του Πρωτοψάλτη μας κ. Αλέξανδρου Ρηγάκη, νιώσαμε την ενεργή και άρρηκτη αυτή σύνδεση με το παρελθόν, με τους ανθρώπους που υπήρξαν πριν από εμάς και δημιούργησαν για εμάς όλα αυτά που μας περιβάλλουν. Χτίσανε και οικοδομήσανε πάνω στα θεμέλια, ενός αδάμαστου πνεύματος έντονου Κοινοτισμού, μετουσιώνοντας το «εγώ» στο «εμείς». Φυτέψανε τον σπόρο ενός καρποφόρου δέντρου που πολλοί από αυτούς ξέρανε με σιγουριά ότι δεν θα προλάβουν να ξεκουραστούν στην σκιά του. Δώσανε το δικό τους παρόν σε μια Κοινότητα που αναπτυσσόταν και μέσα από αυτήν την συνεχή διεύρυνση η κάθε προσφορά τους λειτουργούσε πολλαπλασιαστικά και εκθετικά, ενώ η χαρά που λάμβαναν τους έδινε το φλογερό κίνητρο να οικοδομούν αδιακόπως.

 

 

 

 

Το σημερινό όμως μνημόσυνο έχει μια ακόμα ιδιαιτερότητα να καταδείξει που θεωρούμε ότι οφείλουμε να την επισημάνουμε. Όλοι οι Ευεργέτες, αλλά και ο κάθε Πάροικος ξεχωριστά θεωρούσαν την Κοινότητα μέρος της ύπαρξής τους και νοιάζονταν προσωπικά για το καλό όχι μόνο το δικό τους, αλλά και του συμπάροικου.

 

Οργάνωσαν Σωματεία, όπως: η Φιλόπτωχος, η Μαρία η Αιγυπτία, η Χιακή Αδελφότητα και μέχρι σήμερα βοηθούν ενεργά και αθόρυβα, το γείτονα, τον φίλο, αυτόν που η ζωή του έφερε δυσκολίες και δεν μπορεί μόνος του να ανταπεξέλθει. Και αυτός ο ένας, δεν αισθανόταν, ούτε αισθάνεται μόνος και αδύναμος, αλλά γίνεται δυνατότερος απο την φροντίδα και το νοιάξιμο των συνανθρώπων. Πέραν όμως από την βοήθεια της κάθε δύσκολης στιγμής, φυτευόταν βαθύτερα στην καρδιά του ο σπόρος της αλληλεγγύης και της ιερής υποχρέωσης να προστρέχει αυτόν που δεν έχει, όταν ο ίδιος θα έχει.

 

Πέραν από την οικονομική στάθμη και το όποιο κοινωνικό επίπεδο του καθενός στην Παροικία, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι είμαστε ο απόλυτος καθρέφτης του διπλανού μας, που πολλές φορές το παραμορφωτικό μας «εγώ» μας  μπερδεύει, κάνοντάς μας κάνει να πιστεύουμε το αντίθετο.

 

 

 

 

Και είναι αυτές οι στιγμές, οι μεγάλες, αλλά και οι πολύ σημαντικές μικρές και καθημερινές, που σε αυτόν τον καθρέφτη διακρίνουμε καθαρά τον διπλανό μας και νιώθουμε την ανάγκη να συνδεθούμε. Σε αυτές τις στιγμές ο Ελληνισμός του Καΐρου μεγαλούργησε και όπου και να κοιτάξουμε γύρω μας βλέπουμε τα σημάδια αυτού του αδάμαστου Κοινοτικού πνεύματος.

 

Μια τέτοια περίοδο όμως, σαν αυτήν που περιγράψαμε παραπάνω ζούμε και σήμερα στο Κάιρο. Μια περίοδο ανάπτυξης και επέκτασης όλων των δομών μιας Κοινότητας Ελλήνων της Διασποράς, που δεν αρκείται απλά να κεφαλαιοποιεί το ένδοξο παρελθόν της, αλλά σχεδιάζει και ονειρεύεται το δικό της μέλλον οικοδομώντας το με σύνεση και απόλυτη συναίσθηση της ανάγκης της για συνέχεια.

 

Και σε αυτό το ελπιδοφόρο κλίμα αλληλοπεριχώρησης, οι Ευεργέτες του σήμερα έρχονται να προσφέρουν στο εδώ και στο τώρα της Ελληνικής Κοινότητας του Καΐρου τον  δικό τους πολύτιμο οβολό, δίπλα στην καθημερινή προσφορά του καθενός και όλοι μαζί να γράψουν την επόμενη λαμπερή σελίδα αυτής της μεγάλης Κοινότητας των Ελλήνων της διασποράς.

 

Μετά το πέρας της επιμνημόσυνης δέησης ο  Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας του Καΐρου κ. Χρήστος Καβαλής πήρε τον λόγο και απευθυνόμενος προς όλους εντός και εκτός του Ναού κατέδειξε τα σημεία που καθιστούν την σημερινή ημέρα τιμής, ως ένα ακόμα σκαλοπάτι του Αιγυπτιώτικου Ελληνισμού του Καΐρου προς το φωτεινό του μέλλον.

 

 

 

 

Μίλησε για την αγάπη για τον άνθρωπο μέσα από το διδακτικό παράδειγμα του Μακεδόνα Βασιλιά Φιλλίπου Β πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου που κάθε πρωί είχε διατάξει να του επαναλαμβάνουν την φράση «Μέμνησο ότι άνθρωπος εί», να θυμάσαι δηλαδή ότι είσαι άνθρωπος. Αυτός ο μεγάλος βασιλιάς, τόνισε ο κ. Καβαλής, που τα είχε όλα, αυτός που μπορούσε να κάνει ότι ήθελε, φοβόταν μην τυχών και η έπαρση τον φτάσει σε σημείο να ξεχάσει ότι είναι άνθρωπος. Φανταστείτε μας είπε ο κ. Καβαλής να μην είχαμε αυτούς τους ανθρώπους, όλους αυτούς τους Ευεργέτες. Δεν θα είχαμε αυτόν εδώ τον Ναό που είμαστε σήμερα, δεν θα είχαμε την Εκκλησία μας, δεν θα είχαμε το Γηροκομείο μας, δεν θα είχαμε το Νοσοκομείο μας, αλλά και η πατρίδα μας η Ελλάδα δεν θα είχε το Μετσόβειο Πολυτεχνείο, στον Βόλο το Αχιλλοπούλειο Νοσοκομείο, δεν θα είχε στην Ασέα της Αρκαδίας το Σπετσεροπούλειο Ίδρυμα και ένα σορό άλλα ιδρύματα που αντανακλούν την αγάπη των δωρητών τους.

 

Θα ήθελα, συνέχισε ο κ. Καβαλής  στην μνήμη αυτών των ανθρώπων να σκεφτούμε όλοι μια στιγμή και μαζί με την προσευχή μας να πούμε από την καρδιά μας ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα μας προσέφεραν.

 

Εκτός όμως από τους ανθρώπους που μπόρεσαν να προσφέρουν στην Κοινότητα, ανέφερε ο κ. Καβαλής σήμερα μνημονεύσαμε μαζί με την Φιλόπτωχο και όλους αυτούς τους ανθρώπους που όλα αυτά τα χρόνια διατήρησαν όλα όσα παρέλαβαν. «Αυτοί που θυσίασαν πολλά πράγματα από την ζωή τους, από τον χρόνο με την οικογένειά τους, από την δουλειά τους και συνέβαλαν καθοριστικά για να συνεχίσει αυτή η προσφορά»  

 

Και κλείνοντας τον λόγο του ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας ευχήθηκε να είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει, θυμίζοντάς μας ότι ο άνθρωπος δεν είναι ένα χημικό κατασκεύασμα, αλλά είναι κυρίως ψυχή, και αυτή λοιπόν η ψυχή μας είπε ο κ. Καβαλής θα πρέπει να μας συνοδεύει πάντα και να μας θυμίζει ότι αυτό που κάνουμε είναι το ελάχιστο που θα μπορούσαμε να κάνουμε για να τιμήσουμε την μνήμη τους. Αιωνία τους η μνήμη!

 

 

 

 

Φόρο τιμής όμως για τους Ευεργέτες απέδωσε στην συνέχεια και ο Πρόεδρος της Χιακής Αδελφότητας κ. Λάμπρος Μπενοβίας , ο οποίος με ένα εύστοχο τετράστοιχό του, το οποίο απήγγειλε ο ίδιος, κατάφερε να συγκεντρώσει την προσοχή όλων μας δυναμιτίζοντας το συναίσθημα της στιγμής με τον λυρικό του τρόπο σε αυτό το πανέμορφο Παροικιακό αφιέρωμα.

 

Εθνικοί Ευεργέτες

Πατριδολάτρες μ’ αυτενέργεια

πάντα στο πνεύμα των καιρών

δρούνε με ψυχική καλλιέργεια

σε κόσμο ηθικών αρχών!

Διακρίνονται ανά τους αιώνες

με πίστη, τόλμη και αρετή

πρωτοστατούνε στους αγώνες

και έχουν αφήσει εποχή!

 

Η Αντιπρόεδρος της Φιλοπτώχου Αδελφότητος κα Βάσω Γαζή, αλλά και όλα τα μέλη του Σύμβουλίου μοίρασαν στην συνέχεια προς όλους ένα κέρασμα από το Φιλανθρωπικό Σωματείο, ενώ στον χώρο του Προσκοπείου μας περίμενε και απολαύσαμε και το κέρασμα της Ελλνικής Κοινότητας.

 

 

 

 

Στην ημέρα τιμής και μνήμης παρέστησαν πέραν των αναφερθέντων και η Γενική Γραμματέας της Ελληνικής Κοινότητας κ. Βίλλυ Πολίτη Ζουέ, ο Κοινοτικός Επίτροπος κ. Στέλιος Χαλκιάς, η Πρόεδρος του Φιλανρθωπικού Σωματείου «Μαρία η Αιγυπτία» κα  Ευαγγελία Θηραίου, ο Πρόεδρος του Ορθόδοξου Πατριαρχικού Κέντρου Σούμπρας κ. Γιώργος Ζουμπουλίδης, η κα Γιάννα Καρδάση Διευθύντρια των Γραφείων της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου, η Διευθύντρια του Ελληνικού Γηροκομείου κα Αγγέλα Χαραλαμποπούλου, o Διευθυντής της Αχιλλοπουλείου Σχολής κ. Βασίλης Λάγιος.