Η Θεσμοθέτηση της 9ης Φεβρουαρίου με απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών, Παιδείας και Θρησκευμάτων και Εξωτερικών, ως Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας καταδεικνύει την οικουμενική διάσταση του ελληνικού πνεύματος, αφού η ελληνική γλώσσα συνέβαλε στη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού και επιβίωσε ως τις μέρες μας, ως μια από τις μακροβιότερες ζωντανές γλώσσες παγκοσμίως.

Το ιστορικό παρελθόν, η γλώσσα, η θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα αποτελούν τους πολιτισμικούς προσδιορισμούς που ενώνουν ένα σύνολο ανθρώπων και συνδέουν τα μέλη του με κοινή  εθνική συνείδηση και ταυτότητα.

Τη σημαντικότερη θέση ανάμεσα σε αυτούς τους πολιτισμικούς προσδιορισμούς κατέχει δικαιωματικά η γλώσσα. Αποτελεί από τη μια το πολιτισμικό σύνορο που ξεχωρίζει την ομόγλωσση κοινότητα από κάθε άλλη αλλόγλωσση και δημιουργεί στα μέλη της τη συνείδηση του εθνικού «εμείς» και από την άλλη είναι το αψεγάδιαστο πειστήριο της ιστορικής συνέχειας ενός λαού, ο μάρτυρας της διαχρονικής παρουσίας του στον ιστορικό χρόνο. Το νόημα αυτό έχουν τα λόγια του Ν. Ανδριώτη: «Η ελληνική γλώσσα ισοδυναμεί με την ιστορική επιβίωση της φυλής των Ελλήνων».

Η ελληνική γλώσσα είναι η έκφραση της σύγχρονης ύπαρξης και της ιστορικής μας διαδρομής, δηλαδή η ταυτότητά μας. Γι αυτό και η πιο ουσιαστική προσέγγιση ενός πολιτισμού, ενός λαού, μιας κοινωνίας, περνάει πάντα μέσα από τη γλώσσα. Τα γλωσσικά σύμβολα αποκαλύπτουν με τον πιο εύγλωττο τρόπο, τη νοοτροπία, την ιστορία, τη σκέψη και τη στάση ενός λαού απέναντι στον κόσμο.

Η γλώσσα μας είναι η ψυχή του Ελληνισμού. Στο σώμα της καθρεφτίζεται η ιστορία και συμπυκνώνεται ο πολιτισμός του Έθνους. Είμαστε Έλληνες, κυρίως γιατί μιλάμε μια γλώσσα που με κάθε λέξη ανασύρει μνήμες από το παρελθόν και μας υποχρεώνει να θυμόμαστε, να σκεφτόμαστε και να ονειρευόμαστε ελληνικά.

Η σημερινή παρουσία της ελληνικής γλώσσας στο λεξιλόγιο όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών και μάλιστα σε σύνθετες και απαιτητικές μορφές επικοινωνίας όπως είναι η επιστήμη και ο πολιτικός λόγος αναδεικνύουν την ελληνική σε κύρια βάση της εννοιολογικής έκφρασης του δυτικού πολιτισμού. Έτσι αποδεικνύεται η οικουμενικότητά της.

Η γλώσσα μας ξεπερνά τον τόπο και το χρόνο. Είναι η ζωντανή και πάλλουσα ψυχή του Ελληνισμού. Αξίζει να τιμάται λοιπόν, μια γλώσσα πολύτιμη ως παρακαταθήκη για τη Δύση και φυσικά για όλο τον κόσμο. Αξίζει να τιμάται μια γλώσσα αναντικατάστατη ως θεμέλιο για την εθνική ταυτότητα του Ελληνισμού.

Έτσι ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας της Ελληνικής Γλώσσας συμβολίζει την αξία της διαχρονικότητας και της προσφοράς της ελληνικής γλώσσας, από την οποία έχουμε συγκρατήσει παγκόσμια τις έννοιες της δημοκρατίας, της φιλοσοφίας, της ελευθερίας του λόγου, της λογικής και του διαλόγου, αλλά και όλων των επιστημών.

Έχοντας, λοιπόν, υπόψη την συνέχεια και την παγκόσμια προσφορά της ελληνικής γλώσσας, μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε ότι ύψιστο καθήκον όλων, πρωτίστως δε όσων υπηρετούμε τον Απόδημο Ελληνισμό, είναι να καταβάλουμε τις μεγαλύτερες δυνατές προσπάθειες για την διατήρηση, καλλιέργεια και διάδοση της ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού της, συμβάλλοντας παράλληλα στην διάδοση των ανθρωπιστικών αξιών του ελληνικού πολιτισμού σε παγκόσμιο επίπεδο.

Τέλος, θέλω να συγχαρώ τους εκπαιδευτικούς που υπηρετούν στα ελληνικά σχολεία των χωρών της περιοχής ευθύνης του Γραφείου Εκπαίδευσης στο Γιοχάνεσμπουργκ, από την Ν. Αφρική μέχρι την Αιθιοπία, τόσο για τις ξεχωριστές και ποιοτικές εκδηλώσεις που προγραμμάτισαν να υλοποιήσουν για την Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, όσο και για την καθημερινή τους προσφορά κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες έτσι ώστε να διατηρηθεί, αλλά και να διαδοθεί η ελληνική γλώσσα και ο ελληνικός πολιτισμός σε μαθητές ελληνικής, αλλά και μη ελληνικής καταγωγής στις χώρες της Αφρικής που υπηρετούν.