Συνέντευξη στον Βασίλη Α. Πουλαρίκα

Αν προσπαθούσαμε να συμπυκνώσουμε την πορεία του Προέδρου της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου κ. Χρήστου Καβαλή σε μια φράση, βάζοντας μια αυθαίρετη δημοσιογραφική ταμπέλα  στο δημοσίευμά μας, αυτή θα ήταν «Ανθεκτικότητα στο Όραμα».

Στις 12 Οκτωβρίου 2024 η Ελληνική Πολιτεία βράβευσε τον κ. Καβαλή με τον «Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος». Η μεγάλη αυτή τιμητική διάκριση της πατρίδας μας απονέμεται σε επιδραστικές προσωπικότητες, που όταν τους δόθηκε η ιστορική σκυτάλη του «δικού τους καιρού», την αποδέχτηκαν με παρρησία, διανύοντας μια διαδρομή που άφησε αξιοσημείωτα ίχνη, όχι μόνο στο «εγώ» αλλά και στο «εμείς».

Η Ελλάδα ψηλάφισε αυτά τα ίχνη, που σε συνδυασμό με την ανθεκτικότητά τους στο ίδιο και απαράλλακτο όραμα, έδωσαν πλούσιους καρπούς στον Αιγυπτιώτη Ελληνισμό.

Αποφάσισε να τιμήσει, τον επί 23 συναπτά έτη Πρόεδρο της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου, για την ανιδιοτελή του προσφορά στα «κοινά» του Αιγυπτιώτη Ελληνισμού και να δώσει στους νεότερους το φωτεινό παράδειγμα ενός αδάμαστου κοινοτικού πνεύματος.

Διαβάστε την ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε στο ΝΕΟ ΦΩΣ και την ekkairo.org λίγες μέρες πριν την βράβευσή του.

Τα πυκνά νοήματα και τα συναισθήματα που αναδύονται ανάμεσα στις γραμμές του δικού του λόγου, είμαστε σίγουροι ότι θα πυροδοτήσουν τις ζωηρές αναμνήσεις των Αιγυπτιωτών που τον γνωρίζουν, αλλά και θα εμπνεύσουν το όραμα όλων των ανθρώπων που ξεκινούν την δική τους πορεία προσφοράς από το «εγώ»….στο «εμείς.»

Κύριε Καβαλή συγχαρητήρια καταρχάς για την μεγάλη και τιμητική αυτή διάκριση από την Πατρίδας μας, ως μια έμπρακτη αναγνώριση του έργου σας στην Ελληνική Κοινότητα Καΐρου. Είκοσι και πλέον χρόνια έχουν περάσει, και σας βρίσκουν αδιάλειπτα στο τιμόνι της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου. Πώς πέρασαν αυτά τα χρόνια;

Ευχαριστώ πολύ για τα συγχαρητήρια. Η απάντηση είναι ότι πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα και με πολλές έντονες στιγμές και συγκινήσεις.Τον χρόνο δεν τον περιέγραψαν τυχαία αδυσώπητο, τρέχει και δεν γυρίζει πίσω και δεν έχει έλεος.

Σε ένα χρόνο, το 2025 κλείνω 30 χρόνια από την πρώτη εκλογή μου στο  Διοικητικό Συμβούλιο της Κοινότητος, πέρασαν γρήγορα αλλά και πολύ γεμάτα.

Ήταν η δεύτερη εκτός της εργασίας μου απασχόληση που συμπλήρωνε καθημερινά το πρόγραμμά μου. Έμαθα πολλά, γνώρισα περισσότερα, διάβασα ακόμα περισσότερα και ομολογώ πως ο θεσμός της Κοινότητας με εισήγαγε σε πύλες και μονοπάτια που ποτέ οικογενειακά και επαγγελματικά δεν θα άνοιγα ούτε θα περνούσα από αυτά.

Στιγμές συγκίνησης και περηφάνιας, στιγμές πίκρας και απογοήτευσης, στιγμές αδικίας, στιγμές δικαίωσης, υφαίνουν το πέπλο των έργων και ημερών στην Κοινότητα.

Το μόνο σίγουρο όμως είναι πως η τελική συνισταμένη όλων αυτών με αφήνει με ένα θετικό  συναίσθημα,  και με αυτή την άκρως τιμητική διάκριση αριστείας από την Πατρίδα μας, το συναίσθημα αυτό μεγιστοποιείται.

Βλέπουμε φωτογραφίες της εποχής που πρωτοαναλάβατε  την ηγεσία της Ε.Κ.Κ. και διακρίνουμε στο χαμόγελό σας, πέραν από την νεανική σας ορμή και την αισιοδοξία σας και μια ανεπαίσθητη άγνοια κινδύνου, η οποία είναι φυσικά απαραίτητη για κάθε νέο ξεκίνημα, αλλά κάποιες φορές είναι πολύ επώδυνη. Αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω και με την γνώση μιας ζωής πλέον βιωμένης, τι θα αφήνατε… για κάποια άλλη ζωή ίσως;

Σωστή η παρατήρησή σας, το χαμόγελο εμπεριείχε αισιοδοξία, νεανικό σθένος αλλά και άγνοια πολλών κινδύνων. Και όντως από νωρίς – ευτυχώς – γνώρισα και αντιμετώπισα αρκετούς.

Βέβαια θα έλεγα πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος προήλθε από τον ανθρώπινο παράγοντα που είναι και ο δυσκολότερος όλων.

Η προσπάθεια να αλλάξεις τις  παγιωμένες τότε για πολλές δεκαετίες   καταστάσεις  άγγιξε  πολλούς που προσπάθησαν με διάφορους τρόπους να εκτρέψουν την προσοχή μας από τους στόχους μας.

Μαζί με μια συγκυρία αλλαγής νόμων στην Αίγυπτο -που είχαν να αλλάξουν από 1967-  ήταν μια ειδοποιός περίσταση που με έβαλε να ασχοληθώ εκ βάθους τόσο με τους νόμους όσο και με τις ιδιαιτερότητες που έχει ο Οργανισμός μας σε σύγκριση με όλα τα άλλα σωματεία που υπάγονται στον ίδιο νόμο όσο και με την εσωτερική μας οργάνωση.

Εργαστήκαμε τότε μαζί με τους συναδέλφους  μου σε τρία μέτωπα:

Την αντιμετώπιση της κακοήθειας κάποιων που μας έστηναν παγίδες. Την αλλαγή του καταστατικού λόγω της αλλαγής του Νόμου και της διατήρησης των κεκτημένων μας που φάνταζαν αδιανόητα για την εποπτεύουσα Αρχήκαι τέλος την αλλαγή των πάντων στην εσωτερική μας οργάνωση.

Η άγνοια λοιπόν του κινδύνου με βοήθησε να μην υποχωρήσω σε τίποτα, και τελικά όλα πήγαν καλά, και για αυτό δεν θα άφηνα τίποτα για μια άλλη ζωή, καθώς γνωρίζω πως η ζωή είναι μόνο μία και τα θέματα πρέπει να λύνονται καθώς η εμπειρία καμιά φορά σε φρενάρει από τολμηρές αποφάσεις που αποδείχθηκαν στην περίπτωσή μας σωτήριες, καθώς στηρίχτηκαν βέβαια σε σοβαρή μελέτη και επιμέλεια.

Από τους στόχους που θέσατε στην αρχή της Προεδρίας σας για την αναβάθμιση της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου ποιος ήταν ο μεγαλύτερός σας πόθος και όνειρο; Τα καταφέρατε τελικά να τον πραγματοποιήσετε;

Όπως θα έχετε δει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις με διάφορες ευκαιρίες, ξεκινώντας την πορεία μου σαν Πρόεδρος στην Κοινότητα του Καΐρου το 2001 είχα κάνει κάποιες… ας το πούμε έτσι…προγραμματικές δηλώσεις. Αυτές καταγράφτηκαν στο «ΝΕΟ ΦΩΣ»από τον τότε αείμνηστο δημοσιογράφο Γεώργιο Ξενουδάκη. Εκεί ανέλυα τους άξονες πάνω στους οποίους θα προχωρούσε η Κοινότητα στο επόμενο διάστημα.

Προσκαλώ όποιον μελετητή θέλει να συγκρίνει τι είχα πει με το τι έγινε. Πραγματικά σ’ αυτό το σημείο είμαι πολύ περήφανος και μπορώ να πω πως δεν έπεσα σε τίποτα έξω.

Με την εμπιστοσύνη και την βοήθεια των τότε συναδέλφων και συνεργατών μου, αλλά και όσων μετέπειτα με συνόδευσαν στην κοινή πορεία μας, καταφέραμε σχεδόν όλα, χωρίς να εξαιρώ και το προσωπικό της Κοινότητας που βοήθησε και βοηθά τα μέγιστα.

Έγιναν και πολλά πράγματα τα οποία κάνοντας ένα πλάνο μελλοντικό δεν μπορείς  να φανταστείς ότι θα μπορούσες να τα κάνεις.

Ο βασικός στόχος μου βέβαια ήταν ο οργανισμός να είναι οικονομικά αυτάρκης και υγιής  και να έχει προοπτικές, να μην εξαρτάται μόνο από τις δωρεές ή από τις πωλήσεις κάποιων ακινήτων του ή περιουσιακών του στοιχείων αλλά να γίνει μία παραγωγική οικονομική μονάδα, παρά την μη κερδοσκοπική του φύση. Αυτό το καταφέραμε και το βλέπετε σήμερα.

Παράλληλα η απαλλαγή από τα μη προσοδοφόρα ή καταπατημένα περιουσιακά στοιχεία θα μπορούσε να είναι η «μαγιά» για τις όποιες «επενδύσεις» θα απαιτούσαν αυτά τα βήματα.

Η παθητική δηλαδή φύση του Οργανισμού έπρεπε να βρει αντιστάθμισμα με προσοδοφόρεςμονάδες. Όσες περισσότερες παραγωγικές μονάδες ασχέτως μεγέθους, τόσο θα μπορούν να συνεισφέρουν θετικά, να έχουν δηλαδή έσοδα για να μπορεί ο Οργανισμός να αντιμετωπίζει τα συνεχώς αυξανόμενα έξοδα του. Νομίζω πως αυτό το καταφέραμε με κύριο μοχλό την τότε μαύρη τρύπα της Κοινότητος, το Νοσοκομείο και το Γηροκομείο, αλλά και τα μετέπειτα τμήματα που οργανώσαμε μέσα στα ίδια πλαίσια σκεπτικού δηλαδή να είναι ενεργά και όχι παθητικά οικονομικά στοιχεία όπως ο Ξενώνας, το Μεταφραστικό κι άλλα.

Συναντήσατε επίσημα πολλούς Έλληνες πρωθυπουργούς, και αμέτρητους υπουργούς και βουλευτές όλων των κομμάτων στα 23 αυτά χρόνια της Προεδρίας σας. Μιλήστε μας για αυτούς που κατάλαβαν επί της ουσίας τις ανάγκες του Αιγυπτιώτη Ελληνισμού και πήγαν την ατζέντα των θεμάτων μας ένα βήμα παραπάνω; 

Είναι αλήθεια πως πολλές φορές τα αιτήματα επαναλαμβάνονταν καθώς προφανώς δεν έβρισκαν λύσεις. Αυτό όμως που μας απογοητεύει είναι πως ποτέ δεν εκθέταμε κάποιο πρόβλημα χωρίς προτάσεις λύσεων, αλλά και πάλι λίγες φορές λύθηκαν οριστικά. Συμμάχους μας είχαμε πάντα τις διπλωματικές και προξενικές Αρχές εκτός λιγοστών εξαιρέσεων, και παρά την στήριξη αυτή είναι λίγες οι φορές που μπορώ να πω, πως έσβησαν θέματα από την ατζέντα μας.  Πρέπει να αναγνωρίσω βέβαια πως το περιβάλλον σήμερα στην λήψη αποφάσεων στην Ελλάδα, περιορίζεται από πολλές παραμέτρους που δεν υπήρχαν παλιά, όπως η συμβατότητα με το Ευρωπαϊκό δίκαιο, θέματα αμοιβαιότητας, περιορισμούς λόγω μνημονίων και πολλά άλλα που για μας δεν είναι πάντα κατανοητά αλλά σαφώς υπάρχουν και επί του πρακτέου είναι εμπόδια.

Κατανόηση υπάρχει και υπήρχε πάντα, θα θυμίσω την σχεδόν ομόφωνη απόφαση των κομμάτων της Ελληνικής Βουλής  για το Ελληνικό Νοσοκομείο που όμως «κόλλησε» στην εφαρμογή λόγω της συμβατότητας με το ευρωπαϊκό μηχανογραφικό σύστημα, αλλά το παλεύουμε. Το θέμα των υπηκοοτήτων επίσης που κινήθηκε και γνωρίζω πως συνεχίζεται η  προσπάθεια έντονα από την σημερινή διπλωματική αποστολή. Παραμένουν όμως αρκετά λιμνάζοντα θέματα που αφορούν και γενικότερα την ομογένεια, όπως η Ελληνόφωνη εκπαίδευση και η διάδοση του Ελληνικού πολιτισμού και ειδικά εδώ ταιριάζει …το μεν πνεύμα πρόθυμον η δε σαρξ ασθενής.

Σε λίγες μέρες θα λάβετε από τον Πρέσβη μας στην Αίγυπτο τον «Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος», την  μεγάλη αυτή τιμητική διάκριση της Πατρίδας μας στο πρόσωπό σας. Ποιοι θα είναι οι πρώτοι άνθρωποι που η καρδιά σας θα φωτίσει την στιγμή εκείνη;

Προφανώς η συνοδοιπόρος μου, η σύζυγός μου που όλα αυτά τα χρόνια με μεγάλη διακριτικότητα άντεξε πολλά χωρίς να είναι δική της επιλογή η ενασχόλησή μου με τα κοινά.

Η Κοινότητα τρώει τον προσωπικό σου χρόνο και όταν έχεις σύντροφο  αυτός ο χρόνος δεν είναι μόνο προσωπικός αλλά κοινός, και οφείλω να της αναγνωρίσω αυτή της την ανοχή και αντοχή. Άλλη θα είχε επαναστατήσει!

Θα ήταν όμως και παράληψη, να μην αναφέρω και τα πρόσωπα πολλών συνεργατών μου που με στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια! Κάποιοι μας βλέπουν από ψηλά, άλλοι δεν είναι πια μαζί μας στον Οργανισμό και άλλοι βρίσκονται ακόμα δίπλα μου, και πολλές φορές μπροστά μου στην πορεία μας σήμερα. Και μιλάω για μέλη της Δ.Ε. αλλά και Στελέχη και υπαλλήλους του Οργανισμού μας.

Οφείλω λοιπόν σε όλους ένα μεγάλο ευχαριστώ.

 

Βρεθήκατε στην ενθρόνιση του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρου το 2004 και ως νέος Πρόεδρος της Ε.Κ.Κ. του ευχηθήκατε δύναμη και αμέριστη στήριξη για το έργο του. Από εκείνη την λαμπερή ημέρα συμπορεύεστε σε μια κοινή πορεία ζωής και δημιουργίας. Μιλήστε μας για τα συναισθήματα που τρέφετε για τον Μακαριώτατο και φωτίστε  τα σημεία της παράλληλης σας ζωής που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στην μνήμη σας;

Όταν την μαύρη εκείνη ημέρα της 11ης Σεπτεμβρίου επέστρεφα από τον αγιασμό του σχολείου στην εργασία μου ειδοποιήθηκα πως χάθηκε το στίγμα του ελικοπτέρου του Πατριάρχου ΠέτρουΖ’ και της συνοδείας του που αποτελούσαν σεβαστοί ιεράρχες, αλλά και φίλοι που είχα συνεργαστεί μαζί τους και γνώριζα την αγάπη τους για το Πατριαρχείο:Παπαστεφάνου, Μαύρος,Ξενουδάκης… Μου ξέφυγε τότε μια φράση «αυτό δεν είναι απώλεια… είναι αποκεφαλισμός  του Πατριαρχείου!»

Ρώτησα τον τότε Πατριαρχικό Επίτροπο στο Κάιρο Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Αλέξιο …και τώρα ποιος;

Χωρίς δεύτερη σκέψη ο Σεβ. κ. Αλέξιος μου έφερε το ετήσιο ημερολόγιο του Πατριαρχείου και μαζί βλέπαμε ποιοι έμειναν!

Γυρίζοντας τις σελίδες έβλεπα γνωστά πρόσωπα και μερικά άγνωστα. Στάθηκα τότε στην σελίδα του Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Θεοδώρου που δεν γνώριζα, όμως η όψη του μου έδωσε την εντύπωση ενός ιεράρχη που ενέπνεε εμπιστοσύνη και αγάπη.

Ζήτησα τότε να τον συναντήσω ιδιαιτέρως μόλις έρθει στο Κάιρο για την εξόδιο ακολουθία. Η συνάντηση έγινε στο τότε NILEHILTON εκεί τον γνώρισα για πρώτη φορά.

Η Θεία πρόνοια φώτισε τους Ιεράρχες τότε και έγινε παμψηφεί η εκλογή του, καθώς με την αλλαγή του εκλογικού τρόπου που έγινε επί Πέτρου του Ζ οι λαϊκοί δεν ψήφιζαν πλέον.

Από τότε μας συνδέει μια σταθερή -θα τολμήσω να πω- φιλία που παίρνει μεγαλύτερη αξία από τον σεβασμό και την αγάπη που τρέφω για το πρόσωπό του.

Το λαμπρό έργο του σε κάθε γωνία της Αφρικής μας κάνει περήφανους αλλά και μας εμπνέει. Ο αγώνας του για να προβάλλει την ορθοδοξία και την Ελλάδα μαζί με την Αίγυπτο και την Κύπρο φαίνεται σε κάθε ευκαιρία. Έχουμε κάνει πολλά βήματα μαζί για να προβάλλουν οι εκκλησίες μας την παρουσία του Ελληνισμού στην Αίγυπτο.  Οι Κοινότητες είναι το ποίμνιο του Πατριαρχείου και πιστεύω ακράδαντα πως η πορεία μας, μόνο κοινή μπορεί να είναι.

Δίπλα σας θα είναι και η κυρία Αικατερίνη Μπελεφάντη- Σοφιανού και θα τιμηθείτε μαζί  ως δύο ευπατρίδες της Ελληνικής Διασποράς. Πως αισθάνεσθε που θα την έχετε κοντά σας;

Η Κυρία Σοφιανού αποτελεί ένα ιδιαίτερο παράδειγμα μιας σύγχρονης Ελληνίδας που στις ρίζες της κρατάει βαθιά όλες τις αρχές και τις αξίες που έλαβε από την οικογένεια της όσο ζούσαν στην Αίγυπτο και την ακολούθησαν σε όλη της τη ζωή.

Είχα επανειλημμένως πει ότι κάποια πράγματα τα καταφέραμε στην Κοινότητα χωρίς την βοήθεια κανενός,  κάποια όμως χωρίς την στήριξη ανθρώπων όπως την Κυρία Σοφιανού θα ήταν αδύνατο να πετύχουμε.

Η ίδια λοιπόν αποτελεί ένα μεγάλο στήριγμα για την Κοινότητα και για το Πατριαρχείο και είναι ένα λαμπρό παράδειγμα Ελληνίδας της Διασποράς.

Με τιμάει ιδιαιτέρα που την ίδια μέρα και στο ίδιο Προεδρικό Διάταγμα υπάρχει το όνομά της μαζί με το δικό μου και για μένα προσωπικά αυτό έχει μία ιδιαίτερη βαρύτητα.

Στην εποχή μας ο ατομικισμός κυριαρχεί και η αξία του να προσποριζόμαστε αδιακρίτως υλικά αγαθά για την εκπλήρωση μιας επίπλαστης ευμάρειας είναι για πολλούς βασική επιλογή ζωής. Στον αντίποδα όμως υπάρχει το «Κοινοτικό Πνεύμα» και η κοινωνική αλληλεγγύη. Τι σημαίνουν επί της ουσίας  για εσάς οι έννοιες αυτές; 

Η κοινωνική αλληλεγγύη εκφραζόμενη μέσα από την κοινοτική μέριμνα για τον συνάνθρωπο είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ύπαρξης ενός οργανισμού όπως η Κοινότητα.

Εάν όσοι ασχολούμαστε με τα κοινοτικά θέματα δεν βάζουμε την κοινωνική αλληλεγγύη ως πρώτη προτεραιότητα, αλλά  ασχολούμαστε με αυτά για προσωπική προβολή και για  κοινωνική αναγνώριση τότε μάλλον λάθος δρόμο έχουμε πάρει και δεν είναι στραβός ο γιαλός αλλά στραβά αρμενίζουμε.

Κοινότητα χωρίς το ενδιαφέρον για το «εμείς» και σε δεύτερη μοίρα το «εγώ» δε νοείται, αυτό είναι το μότο μου και αυτό θέλω να μεταφέρω και στους επόμενους.

Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας. Πιστεύετε ότι ένα κοινό μέλλον, με την στενή έννοια του όρου, είναι πλέον αναπόφευκτο λόγω και της συρρίκνωσης των αριθμών; Πως βλέπετε να διαμορφώνεται η «σκακιέρα» του Αιγυπιώτη Ελληνισμού και που τοποθετείτε τον εαυτό σας την «επόμενη μέρα»;

Οι σοφοί προκάτοχοί μας προέβλεψαν όταν μικραίνει μια Κοινότητα να συγχωνεύεται από μια μεγαλύτερη, και αυτό έγινε καθώς γνώριζαν όλοι τότε και γνωρίζουμε και εμείς σήμερα, πως στην ουσία είμαστε μία παροικία.

Ιστορικά έχει αποδειχτεί πως όσο μικραίνουν αριθμητικά Κοινότητες ελλοχεύει ο κίνδυνος να γίνονται σφάλματα διαχείρισης που θα κληρονομήσουν οι επόμενοι και πολλές φορές είναι μη αντιστρέψιμα.

Με αυτό το σκεπτικό πιστεύω πως θα έρθει στιγμή που οι δύο μεγάλες Κοινότητες θα μπουν κάτω από μια κοινή ομπρέλα, το σχήμα θα αποφασιστεί εν καιρώ,  αλλά το ίδιο το σώμα αυτής της ομπρέλας θα πρέπει να εμπεριέχει και πρόσωπα που μπορούν να συμβάλλουν θετικά στην προστασία των όσων θα μείνουν.

Τον εαυτό μου δεν θα τον τοποθετήσω εγώ, αλλά όπως θα αποφασίσουν οι πάροικοι.

Τι θα λέγατε σε ένα Αιγυπτιώτη νέο που βράζει το αίμα του για δράση. Θα τον συμβουλεύατε να μείνει ή να φύγει από την Αίγυπτο; Και αν σας ρωτούσε θέλοντας ίσως να πιαστεί από κάπου: «Υπάρχει μέλλον εδώ;» τι θα του λέγατε;

Γεννηθήκαμε σε μία χώρα ευλογημένη, την Αίγυπτο, έχοντας μια Πατρίδα την Ελλάδα που ήταν ανά τα έτη και να την ιστορία συνδεδεμένη στενά με την Αίγυπτο. Ο Έλληνας Αιγυπτιώτης  δεν είναι ξένος, είναι μέρος του κορμού της χώρας και της κοινωνίας. Τα εμπόδια που είχαμε κατά πλειοψηφία οι νέοι την εποχή μου δεν υπάρχουν πια, καθώς τα περισσότερα παιδιά είναι από μικτούς γάμους και διαθέτουν τα απαραίτητα για να ζήσουν εδώ. Σαφώς οι συνθήκες αλλάζουν αλλά για έναν νέο Αιγυπτιώτη που έχει τις δύο κουλτούρες μέσα του δηλαδή γνωρίζει την αιγυπτιακή νοοτροπία αλλά και την ελληνική αυτό το κοκτέιλ είναι ήδη μια συνταγή επιτυχίας.

Η χώρα εδώ κάνει άλματα, έχει άριστους ρυθμούς ανάπτυξης, και αν ένας νέος βάλει στόχο και ετοιμαστεί για αυτά τα άλματα, οι ευκαιρίες είναι τεράστιες!

Προφανώς λοιπόν θα τον συμβούλευα να μείνει και να διεκδικήσει τις ευκαιρίες με υπομονή και επιμονή!

Από την άλλη μεριά όμως, και σε συνέχεια της ερώτησης που θα σας έκανε ο νεαρός αυτός Αιγυπτιώτης εμείς βλέπουμε ότι λειτουργείτε αντιστρόφως ανάλογα με την συρρίκνωση των όποιων αριθμητικών δεικτών. Τα τελευταία χρόνια συνεχώς και αδιαλείπτως, ως Ελληνική Κοινότητα Καΐρου, χτίζετε, ανακαινίζετε, επεκτείνετε, επενδύετε… Μήπως υπάρχει τελικά κάτι που μας κρύβετε για την επόμενη ημέρα του Ελληνισμού στην Αίγυπτο;

Πολύ σωστά το λέτε. Αλίμονο εάν οι αριθμοί μας τρομάξουν. Ξέρετε εμείς οι Έλληνες έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση με τους αριθμούς, όσο λιγότεροι είμαστε τόσο ισχυρότεροι. Το απέδειξε η ιστορία μας, αρκεί βέβαια να είμαστε ενωμένοι και προσηλωμένοι στο στόχο μας.

Ναι λοιπόν εμείς χτίζουμε, ανακαινίζουμε, επεκτείνουμε όλα αυτά τα πράγματα τα κάνουμε γιατί πιστεύουμε ότι ο ελληνισμός έχει δυνατότητες να αλλάξει την αριθμητική του πορεία, και εμείς θέλουμε να ετοιμάσουμε το μέλλον.

Δεν αιθεροβατώ λέγοντας ότι περιμένω χιλιάδες Έλληνες να έρθουν και να μεταναστεύουν στην Αίγυπτο, αυτό όμως για το οποίο είμαι σίγουρος είναι, ότι ο σκληρός πυρήνας ο οποίος θα είναι γύρω από το Πατριαρχείο και θα έχει την ελληνική συνείδηση την οποία καλλιεργούμε στα σχολεία μας και τις κοινότητές μας, και που θα πρέπει αδιάκοπα να καλλιεργούμε, θα είναι αρκετός για την συνέχιση αυτής της πορείας. Αισιοδοξώ λοιπόν πως με την φροντίδα μας και την ενότητα όλων μας, η επόμενη μέρα μπορεί και πρέπει  να συνεχίσει για πολλά ακόμα χρόνια.