Maria Moschou

«Είναι όλη μου η ζωή, αλλά δε με θέλει» είπε ο ουρακοτάγκος στη φίλη του την καγκουρίνα για την αγαπημένη του πιθηκίνα, καθισμένος στον κορμό ενός δένδρου. «Όλο με διώχνει από κοντά της και εγώ πονάω πολύ. Μου λέει συνεχώς πως δε θέλει να με ξαναδεί στα μάτια της, αλλά αν μάθει ότι κάνω παρέα με κάποιο άλλο θηλυκό ζώο, γίνεται έξαλλη. Είμαι απελπισμένος. Μπορείς να με συμβουλεύσεις? Δεν ξέρω πλέον τι να κάνω. Να την βγάλω επιτέλους από την καρδιά μου και να συνεχίσω τη ζωή μου ή να κάνω τα πάντα για να την πείσω για την αγάπη μου?»

Η καγκουρίνα στεκόταν δίπλα του σκεπτική. Λίγο μπερδεμένα της τα έλεγε ο φίλος της. Δε μπορούσε να βγάλει νόημα. Εκείνος αγαπούσε την πιθηκίνα του και την ήθελε πίσω. Εκείνη δεν τον ήθελε πια στη ζωή της αλλά ζήλευε όταν άκουγε για άλλα θηλυκά.  Πίστευα πως αυτά γίνονται μόνο στους ανθρώπους, σκέφτηκε η καγκουρίνα, πίστευα πως με εμάς τα ζώα είναι πιο απλά τα πράγματα. Άλλα ζώα είναι φτιαγμένα για να είναι πάντα μαζί και άλλα έχουν ως μοναδικό σκοπό τους την αναπαραγωγή και δεν ξανασυναντιούνται. Χμμ, μάλλον εξανθρωπιστήκαμε κι εμείς τα ζώα.

«Πες της το! Πες της πόσο σημαντική είναι για σένα. Πες της πόσο πολύ την αγαπάς και πόσο ανάγκη την έχεις. Μίλα της σα να μιλάς σε ένα μικρό, τρυφερά και γλυκά. Χάιδεψε της τα μαλλιά και ψιθύρισέ της την αγάπη στο αυτί. Αυτό θέλουμε εμείς τα θηλυκά, τρυφερότητα, στοργή, εμπιστοσύνη και αγάπη. Υποσχέσου της πως μπορεί να βασιστεί πάνω σου. Δείξ της πως μπορείς να είσαι το στήριγμά . Γιατί να ξέρεις κάτι… όσο κι αν προσπαθούμε εμείς τα θηλυκά να σας φτάσουμε και να σας ξεπεράσουμε, άλλο τόσο αποζητάμε την ασφάλεια και τη σιγουριά. Πρόσεξε όμως… για να είναι ισότιμη μία σχέση, δεν αρκεί να δίνει μόνο ο ένας. Να είσαι σίγουρος ότι κι εσύ είσαι ευτυχισμένος και παίρνεις αυτό που χρειάζεσαι. Τι κι αν είσαστε αρσενικά? Μη τυχόν δεν έχετε κι εσείς εξίσου ανάγκη τη στοργή, την τρυφερότητα και την αγάπη.  Δε χρειάζεστε εσείς την αναγνώριση? Δε θέλετε να βλέπετε στα μάτια μας το θαυμασμό μας για εσάς? Κοίτα βαθιά μέσα στην καρδιά σου και αφουγκράσου… Είναι πραγματική αγάπη ή είναι υποτιθέμενη αγάπη? Αν νιώσεις ότι είναι η πραγματική, τρέξε πίσω της, πέσε στα γόνατα και άνοιξε την καρδιά και την ψυχή σου…… Αν όμως  είναι η υποτιθέμενη αγάπη, εκείνη η πλάνη, στην οποία πέφτουμε όλοι μας πολλές φορές… τότε καλέ μου φίλε… ψάξε να βρεις την αληθινή αγάπη. Ψάξε να βρεις την αγάπη που θα σε κάνει να χαμογελάς κάθε μέρα και όχι να πονάς.

Και μην ξεχνάς ποτέ! Η πραγματική αγάπη, η αληθινή αγάπη, η αγάπη με όλη μας την καρδιά και την ψυχή… δεν είναι αγάπη που πονάει… είναι αγάπη που ανθίζει»

Ο ουρακοτάγκος κοίταζε τη φίλη του αποσβολωμένος. Ποτέ δεν του είχαν μιλήσει τόσο ξεκάθαρα. «Πολλά διλήμματα μου έβαλε τώρα» σκεφτόταν μέσα του. «Τι μου είπε?  Η αληθινή αγάπη είναι αγάπη που δεν πονάει αλλά ανθίζει? Άκουσα καλά? Γιατί δεν το έχω ξαναακούσει αυτό ποτέ στη ζωή μου? Γιατί δε μου το έχει ξαναπεί κανείς? Και υπάρχει όντως τέτοια Αγάπη? Και πως την αποκτά κανείς στη ζωή του? Χμμμ…… μπερδεύτηκα τώρα πολύ! Ανατράπηκαν όλα μου τα πιστεύω μέσα μου!»

Γύρισε προς τη φίλη του, την κοίταξε και της είπε: «Σε ευχαριστώ πολύ που με άκουσες. Να ξέρεις όμως πως σε άκουσα κι εγώ και θα λάβω πολύ σοβαρά υπόψη μου αυτά που είπες. Καλό βράδυ.»

Μίλησε και έφυγε με το κεφάλι σκυφτό… «Πως το είπε αυτό?  Η αληθινή αγάπη είναι αγάπη που δεν πονάει αλλά ανθίζει…?»

Παραμύθια για μεγάλους Μ.Μ.