Στους Αμπελόκηπους δυο φίλοι τριγυρνάμε,

τα νιάτα μας που πήγαν περαστικούς ρωτάμε,

τα νιάτα που κυλήσανε στης ζήσης το ρυάκι

και σκάψανε στο πρόσωπο του άγχους το αυλάκι.

Στους Αμπελόκηπους δυο φίλοι περπατάμε,

τα στέκια τα παλιά μάταια αναζητάμε,

οι αλάνες όλες έγιναν τσιμέντα και πλατείες,

κι οι παιδικές φωνές, κραυγές από πορείες.

Στους Αμπελόκηπους δυο φίλοι αναζητάμε

το χθες κείνο τ΄ αλλιώτικο που χάθηκε φοβάμαι.

Το χθες που έγινε όνειρο, σφύριγμα και τραγούδι

μα γρήγορα μαράθηκε σαν πρώιμο λουλούδι.

Στους Αμπελόκηπους μείναν τα όνειρα μας

κάτι χαμόγελα της παιδικής χαράς μας

και τώρα που μεγάλωσες βρε φίλε

στους Αμπελόκηπους τη θύμηση σου στείλε.

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ