«ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ» ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ ΤΟΥ 1960

---

 

Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος *

 

Ένα παραμύθι που δημοσιεύτηκε ανήμερα Χριστουγέννων το 1960 στην Αιγυπτιώτικη εφημερίδα ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ. Μια βιωματική ιστοριούλα, τόσο τρυφερή όσο και νοσταλγική, γραμμένη από την 28χρονη ακόμα ,τότε, δημοφιλή Ελληνίδα ηθοποιό Τζένη Καρέζη. ( 12 Ιανουαρίου 1932 – 26 Ιουλίου 1992)

 

Αιγυπτιώτικη εφημερίδα Αλεξάνδρειας ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ.

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 1960.

Η κορυφαία Ελληνίς Σταρ

Η ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ

 

«Μέναμε τότε σ ένα μεγάλο παλιό σπίτι με βαριά έπιπλα, το σαλόνι ήτανε η μεγαλύτερη κάμαρα του σπιτιού. Ωστόσο, εμένα μου άρεσε να παίζω εκεί μέσα ,γιατί στα σκαλίσματα των επίπλων, στα σχέδια που είχαν οι μπάντες και τα χαλιά, η φαντασία μου αλώνιζε και είχε ζωντανέψει έναν ολόκληρο κόσμο δικό μου.

 

Όταν ήρθαν τα Χριστούγεννα, η μητέρα μου έστησε το δέντρο στο σαλόνι. Πάνω στο δέντρο γυαλοκοπούσαν οι χρωματιστές οι μπούλες, η χιονόσκονη, οι καμπανίτσες, τα πουλιά με τις χρυσές και ασημένιες ουρές…

 

Στην κορυφή έλαμπε ένα μεγάλο άστρο. Στη ρίζα του δέντρου προφυλαγμένη από τις μεγάλες κλάρες του έλατου ήταν η σπηλιά της γεννήσεως με όλα τα πρόσωπα της θείας νύχτας παρόντα.

 

Έτσι κοιτάζοντας ώρες ολόκληρες τον χάρτινο Χριστούλη, την χάρτινη Παρθένο, τους χάρτινους Αγίους και ποιμένες, μπήκα για πρώτη φορά αλλά μαζί και για πάντα στην ειδυλλιακή μαγεία της χριστουγεννιάτικης νύχτας. Εκείνο το πρώτο μου Χριστουγεννιάτικο δέντρο, εκείνη η πρώτη μου θρησκευτική συγκίνηση, δεν άφησα να τη μαζέψουν στα κουτιά και να την κρατήσουν για του χρόνου.

 

Το δέντρο ξεράθηκε, η χιονόσκονη μαύρισε, το άστρο έχασε τη γυαλάδα του, οι χάρτινοι θεοί ξεθώριασαν, έγιναν όλα παλιά και μελαγχολικά σαν τα έπιπλα του παλιού μας σπιτιού. Και τέλος η μητέρα μου είπε:

 

-“Φτάνει πια”

 

Και άρχισε να τα μαζεύει.

 

Πέρασε λίγος καιρός , μα πολύ λίγος και άκουσα κάτι τρομακτικό. Άκουσα πως τώρα θα τον σταυρώσουν, λέει! Όταν πήγαμε στην εκκλησία τρόμαξα ακόμα πιο πολύ. Το μικρό της φάτνης ,μέσα σε τόσο λίγο καιρό είχε γίνει ένας μεγάλος άντρας. Γιατί όμως φορούσε στεφάνι από αγκάθια; Γιατί ήταν φορτωμένος με ένα μεγάλο βαρύ σταυρό; Γιατί ήταν αιματωμένος; Οι γυναίκες στην εκκλησία έκλαιγαν, η μητέρα μου έκλαιγε, έκλαιγα κι εγώ.

 

Ξαναήρθε χειμώνας.

Πιο απορημένη, είδα τη μητέρα μου να ξαναστολίζει το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και στη ρίζα του να φτιάχνει την σπηλιά και την Γέννηση με τον Χριστό. Πάλι μικρούλη μέσα στη φάτνη. Με πνίξανε πάλι οι απορίες. Αφού είχε μεγαλώσει πώς ξανάγινε πάλι μικρό; Και αφού είχε γεννηθεί πέρσι, πώς ξαναγεννήθηκε πάλι εφέτος; Ρώτησα τη μητέρα μου για όλα αυτά και εκείνη προσπάθησε να μου δώσει να καταλάβω…Μα ήταν δύσκολο…Και μια μέρα έκανα κάτι που την αναστάτωσε. Πήρα ένα μολύβι και πάνω στο κεφαλάκι του βρέφους τράβηξα κάτι γραμμές, έτσι σαν να φορούσε ένα στεφάνι από αγκάθια.

 

Ύστερα την άκουσα να μιλά στους δικούς μου πολύ λυπημένη γι αυτο που έκανα. Σιγά σιγά το μαθαν οι θείοι μου, οι φίλοι του σπιτιού μας, όλοι οι γνωστοί. Και με κοίταζαν περίεργα και με ρωτούσαν γιατί το έκανα αυτό. Πώς μπορούσα να ‘μαι κακό παιδί να βάλω ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι ενός μωρού;

 

Μια μέρα το παράπονο φούσκωσε μέσα μου και έπεσα με κλάματα στην αγκαλιά της μητέρας μου.

“Αφού θα τον σταυρώσουν, αφού θα τον σταυρώσουν…”

Με φίλησε πολλές φορές και μου ψιθύρισε εμπιστευτικά στ αυτί: “Θα τον σταυρώσουν γιατί είναι κακοί. Κατάλαβες; Κάθε χρόνο θα στον σταυρώνουν γιατί είναι κακοί…Κατάλαβες; Κάθε χρόνο θα τον σταυρώνουν. Αλλά εμείς οι δύο -έτσι μωρό μου; – θα φτιάχνουμε τη σπηλιά και η Παναγία θα τον ξαναγεννάει. Έτσι; Και μην το πεις σε κανέναν γιατί μπορεί να μας κλείσουν στη φυλακή.”

-Όχι μαμά, μόνο εμείς οι δύο θα το ξέρουμε.

-Μόνο εμείς οι δύο, αγάπη μου.

 

Η μαγεία της Άγιας Νύχτας, ξαναγύρισε, ξαναβρήκα τη θρησκεία μου. Η χάρτινη Παρθένος γεννούσε κάθε χρόνο και το άστρο από την Ανατολή έλαμπε κάθε Χριστούγεννα στην αξέχαστη εκείνη γωνιά του παλιού μας σπιτιού.

 

* Διευθυντής του Ελληνικού Πολιτιστικού Κέντρου Καΐρου