LE FANTOME DE DALIDA: Πήγαμε στο ¨Παλλάς¨
Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ
Ένας περίεργος ήχος κροταλίσματος ακούστηκε το βράδυ 24 του Οκτώβρη στο παλιό νεκροταφείο της Μονμάρτης : Ήταν τα κόκκαλα της Δαλιδά που έτριζαν…
Νοτιότερα, στο κέντρο της Αθήνας, στο θέατρο ¨Παλλάς¨ λάμβανε χώρα ένα ¨αφιέρωμα¨ στην τραγουδίστρια που κάπου την ¨μπέρδευε¨ με τη Μπέλλου. Διότι άλλο σπουδαία, όπως η δεύτερη, κι άλλο παγκόσμιο είδωλο όπως η πρώτη. Και στα είδωλα αξίζουν μόνο τα καλύτερα, γιατί αλλιώς ο καθρέπτης σπάει και υπάρχει ο φόβος να κοπείς…
Πάμε λοιπόν : Μια φτωχή παραγωγή δίχως σκηνικά, δέκα χορευτές και οκταμελή ορχήστρα. Σκηνοθεσία με μία οθόνη να προβάλλει εικόνες σαν από βιντεοκλίπ Ελληνίδας βεντέτας τρίτης κατηγορίας, κάτι μεταξύ Νάρνια και ντισκομπάλας. Παράλληλα, ο θόρυβος μιας γραφομηχανής σου έσπαγε τα νεύρα όταν ένα παιδαριώδες κείμενο ¨προσπαθούσε¨ να ανακατέψει στιγμές της ζωής της σταρ, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι. Τη χορογραφία από την άλλη δεν θα τη ζήλευε ούτε επαρχιακό σκυλάδικο κάποιας ξεχασμένης εθνικής…
Κι η ορχήστρα, με λιγότερα μέλη από το χορό (!) ήταν η μόνη που διασώθηκε, κι αυτό χάρη στην εμπνευσμένη ενορχήστρωση και στιβαρή καθοδήγηση του εξαιρετικού μαέστρου και πιανίστα Ανδρέα Μπουτσικάκη, ο οποίος δεν μας έχει συνηθίσει σε τίποτα λιγότερο. Το χειροκρότημα λοιπόν του κατάμεστου θεάτρου, το απευθύνουμε σ΄ εκείνον.
Και φτάνουμε στο κεντρικό πρόσωπο, στην τραγουδίστρια. Αν η ένταση και ο χρωματισμός της φωνής της Δαλιδά έπιανε το 10, της κυρίας Βενέτη δυστυχώς ακουμπούσε στο 3. Άλλο να φωνάζουμε, κι άλλο να τραγουδάμε και φυσικά άλλο να τραγουδάμε κι άλλο να ερμηνεύουμε. Άλλο να προσπαθούμε να φτάσουμε στις ψηλές με τεχνικές, κι άλλο να βγαίνουν απ΄ τα σπλάχνα μας. Ενώ γενικότερα η ορθοφωνία έχει να κάνει και με τη χρήση της γαλλικής γλώσσας, μια γλώσσας τελείως ιδιαίτερης στο τραγούδι, αφού αλλάζει στις ρίμες από την καθομιλουμένη. Και φυσικά δεν σχετίζεται με τη γνώση της γραμματικής, ούτε με το αν έχουμε τελειώσει τη γαλλική φιλολογία. Γιατί κι εγώ ήμουν στα χαρτιά χειριστής ραντάρ στο στρατό, μου δίνεται όμως μαχητικό να το καθοδηγήσω ;
Τέλος, κι ενώ περνούσαν από πίσω της οι χορευτές περπατώντας, της ακουμπούσαν τα μαλλιά κι έφευγαν σαν σκηνοθετική αδεία ένα πράγμα, ακούστηκε στα ελληνικά και στο ξεκούδουνο το ¨τρένο φεύγει στις οκτώ¨, ενώ αφού προτιμήθηκαν το ¨Ντιρλαντά¨ και το ¨Jouez bouzouki¨, δεν ακούστηκαν τραγούδια όπως τα ¨Bambino¨ και ¨Itsi bitsi petit bikini¨…
Θα μου πείτε είσαι κακός και υπερβάλεις. Η προσπάθεια είναι που μετράει. Μπορεί, αλλά η προσπάθεια έχει να κάνει με τα γήινα και όχι με τ΄ αστέρια. Κι η πανέμορφη Καϊρινή Δαλιδά ήταν ένα αστέρι που θα λάμπει παντοτινά στο παγκόσμιο καλλιτεχνικό στερέωμα ως ερμηνεύτρια, ως χορεύτρια, ως ηθοποιός. Και χθες όχι το φως, αλλά μονάχα η σκιά της εμφανίστηκε στο ¨Παλλάς¨. Κι αν αυτό για τους διάφορους ¨προωθητές¨ λογίζεται για θρίαμβος, μάλλον η αψίδα του θα είναι από μπετόν…
Σχολιάστε