Δημοσιεύεται το υπ’ αριθμ. 104/2023 Πατριαρχικό Γράμμα της ΑΘΜ του Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ. κ. Θεοδώρου Β΄, το οποίο αποτελεί απάντηση στο από 22ας Ιουλίου ε.ε. υπ’αριθμ. 801 Γράμμα του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Σερβίας κ.Πορφυρίου, αφορόν στα εν Ουκρανία τεκταινόμενα, το οποίο επίσης δημοσιεύεται  ακολούθως σε μετάφραση:

«Ἀριθμ.Πρωτ.104/2023

Μακαριώτατε Πατριάρχα Σερβίας, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ λίαν ἀγαπητέ καί περιπόθητε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς ἡμῶν Μετριότητος κύριε Πορφύριε, τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα ἀδελφικῶς ἐν Κυρίῳ κατασπαζόμενοι, ὑπερήδιστα προσαγορεύομεν.

            Ἐλάβομεν τό ἀπό 22ας Ἰουλίου ἐ.ἔ ὑπ’ ἀριθμ.801 ἀδελφικόν Γράμμα τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, διά τοῦ ὁποίου διετραγωδεῖτε τήν κατάστασιν  τοῦ ἐν Οὐκρανίᾳ διακονοῦντος Σεβ. Μητροπολίτου Βίσγκοροντ καί Τσερνόμπιλ κ.Παύλου, τῆς ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας.

Εὐθέως θά ἀπαντήσωμεν, ὅτι τασσόμεθα ἀνεπιφυλάκτως ὑπέρ τῆς προασπίσεως τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων παντός συνανθρώπου, ἐφ’ ὅσον οὖτος σέβεται καί τηρεῖ τήν κειμένην ἐν τῇ χώρᾳ του νομοθεσίαν, ὡς και τά δικαιώματα τῶν συμπολιτῶν του. Εὐθαρσῶς ὅμως, θά θέσωμεν εἰς τήν ἀγάπην Σας τόν ἡμέτερον ἔμπονον προβληματισμόν, ὡς προκύπτει ἐκ τῆς ἀναγνώσεως τοῦ ἀποσταλέντος Γράμματος Ὑμῶν.

            Γράφετε αὐτολεξεί Μακαριώτατε: «Σέ καιρούς μεγάλων, δυσκόλων καί ἐπικινδύνων ἱστορικῶν ἀλλαγῶν, ὅπως εἶναι ἡ ἐποχή πού ζοῦμε σήμερα, εἶναι καθῆκον κάθε ἀνθρώπου πού ἀναζητᾶ δικαιοσύνη —ἀνεξαρτήτως θρησκευτικῆς καταγωγῆς, ἑθνικότητας, ἰδεολογικοῦ ἤ πολιτικοῦ προσανατολισμοῦ— νά ἐπισημαίνει τίς ἀδικίες που διαπράττονται σέ βάρος ἀτόμων καί τῶν θεμελιωδῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τους». 

            Τό καθ’ ἡμᾶς παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας ταλαιπωρεῖται ἀπό καιροῦ ἐκ τῆς γνωστῆς ὑποθέσεως τῆς ἀντικανονικῆς εἰσπηδήσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας ἐντός τῶν ὁρίων τῆς ἡμετέρας Πατριαρχικῆς δικαιοδοσίας.

            Τό Πατριαρχεῖον Μόσχας καί ὁ νῦν Προκαθήμενος αὐτοῦ, αὐθαιρέτως καί αὐτααρχικῶς ἀντέδρασαν εἰς ἐκκλησιαστικήν Πράξιν ἱεροκανονικῶς καθιερωθεῖσα ἀπ’αἰώνων, ἤτοι τήν ἐκχώρησιν αὐτοκεφαλίας εἰς τήν Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διό ληστρικῶς καί ἀναιδῶς εἰσέβαλαν εἰς τήν ἐνόριον γεωγραφικῶς ποιμαντικήν καί πνευματικήν δικαιοδοσίαν ἡμῶν εἰς Ἀφρικήν, ὡς «λύκοι βαρεῖς μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου» (Πραξ.20,29), ἐπιχειροῦντες ὅπως ἐπιφέρουν τήν ἐπικατάρατην διάσπασιν τῆς ἡμετέρας Χριστεπωνύμου ποίμνης, δηλητηριάζοντες πνευματικῶς τάς εὐάλωτας ψυχάς τῶν ἐκατοντάδων χιλιάδων νεοφωτίστων Ἀφρικανῶν τέκνων ἡμῶν, διά τήν ἐν Χριστῷ ἀναγέννησιν, τόν κουφισμόν καί τήν ἐν γένει προαγωγήν τῶν ὁποῖων ἐμόγησαν Ἕλληνες ἱεραπόστολοι ἄχρι θανάτου ἐπί δεκαετίας, ὡς ἄλλωστε ἐσυνέβη καί διά τόν ἐν Χριστῷ φωτισμόν τῶν Σλάβων καί Ρώσων ἀδελφῶν ἡμῶν κατά τούς παρελθόντας αἰῶνας.

            Εἰς καιρούς κρισίμους διά τήν ἀνθρωπότητα καί τόν χριστιανικόν κόσμον –ὡς καί Ὑμεῖς ἀναγνωρίζετε σαφῶς, ἀναφερόμενος εἰς τό Ὑμέτερον Γράμμα περί τῆς Οὐκρανίας «πού ἔχει τυλιχτεῖ στίς φλόγες», ὡς γράφετε, ἀλλά δέν κατονομάζετε τόν ὑπαίτιον τοῦ ἐπιθετικοῦ τούτου πολέμου εἰς βάρος ὁμοδόξου λαοῦ– οἱ Ρώσοι Ὀρθόδοξοι άδελφοί ἡμῶν κατακερματίζουν ἐνσυνειδήτως τόν ἄρραφον χιτῶνα τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, ἀντιπελαργοῦντες ὄξος καί χολήν πρός τήν Δευτερόθρονον Ἐκκλησίαν τῶν Ἀλεξανδρέων, ἡ Ὁποία «ὅν τρόπον ὄρνις ἐπισυνάγει τά νοσσία αὐτῆς ὑπὸ τάς πτέρυγας» (Ματθ.23,37), εὐεργέτησε τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας διά τῆς κατοχυρώσεως τοῦ αὐτοκεφάλου καθεστώτος αὐτῆς.

            Ἐνώπιον ταύτης τῆς παντελῶς ἀδίκου, ἀναδέλφου, ἀντεκκλησιαστικῆς καί ἀντικανονικῆς πράξεως, μετά λύπης παρατηροῦμεν ὅτι ἡ Υμετέρα ἀγάπη δέν δείχνει τήν αὐτήν εὐαισθησίαν, ὡς εἰς τήν περίπτωση τοῦ ὑπό τό Πατριαρχείον Μόσχας Σεβ. ἀδελφοῦ, Μητροπολίτου Βίσγκοροντ κ. Παύλου, σιωπῶσα ἐκκωφαντικῶς, παρά τάς ἐπανειλημένας ἐκκλήσεις τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, τάς ἀφορῶσας ὄχι εἰς ἕνα μόνον πρόσωπον, ἀλλά εἰς χιλιάδας Ἀφρικανῶν Ὀρθοδόξων.

            Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι συμφωνεῖτε, τόσον Ὑμεῖς προσωπικῶς μετά τῆς περί Ὑμᾶς Ἱερᾶς Συνόδου, ὅσον καί ἄπαντες οἱ Σεπτοί Προκαθήμενοι τῶν κατά τόπους Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ὅτι οἱαδήποτε Συνοδική Ἀπόφασις Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας δέν ἐκχωρεῖ τό δικαίωμα εἰς ἑτέραν Αὐτοκέφαλην Ἐκκλησίαν τῆς καταστρατηγήσεως τῶν ἀπαρασαλεύτων Ἱερῶν Κανόνων, διαπράττουσαν εἰσπήδησιν εἰς τήν ένόριον δικαιοδοσίαν τῆς πρώτης.

            Ποῖος λόγος ὑπαγορεύει τήν κατακριτέαν καί ἄδικον, ἐνώπιον τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου καί τῆς Ἱστορίας ταύτην σιωπήν, ἔναντι τῆς εἰς βάρος τοῦ καθ’ ἡμᾶς Πρεσβυγενοῦς Πατριαρχικοῦ Θρόνου εἰσπηδήσεως;

            Μακαριώτατε,

            «Στῶμεν καλῶς», ἀλλά καί «στῶμεν δικαίως»! Θέτωμεν τήν Ὑμετέραν φίλην ἡμῖν Μακαριότητα καί τάς κατά τόπους Ὀρθόδοξες Εκκλησίες πρό τῶν εὐθυνῶν των, ἀναμένοντες τήν ἐκ μέρους Ὑμῶν καί Αὐτῶν φιλάδελφον ἐπίδειξιν τῆς αὐτῆς εὐαισθησίας, ὡς προσωπικῶς ἐπιδεικνύετε διά τόν ἀδελφόν καί συλλειτουργόν ἡμῶν Σεβ.κ.Παῦλον.

            Πάνυ ἐκτιμῶντες τήν εὐαισθησίαν τῆς Πατριαρχικῆς συνειδήσεως Ὑμῶν πρός τήν Θεόδοτον