Η συγκίνηση ήταν έκδηλη παντού, όταν ο Ιωάννης Νικολόπουλος, ένας από τους τελευταίους βετεράνους αγωνιστές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ανέβαινε τα σκαλοπάτια του Ελληνικού Μνημείου του Ελ Αλαμέιν, στην Αίγυπτο, για να αποτίσει φόρο τιμής στους συναγωνιστές του, που τότε έδωσαν το αίμα τους για να είμαστε όλοι εμείς σήμερα ελεύθεροι…

 

 

 

 

 

 

 

 

Τα αθρόα χειροκροτήματα από τους δεκάδες Πρέσβεις και τον κόσμο που είχε κατακλύσει τον χώρο ήταν η μεγαλύτερη επιβράβευση για τον έλληνα αυτόν μαχητή.

 

 

 

 

 

 

 

Στο Ελληνικό Μνημείο της περιοχής της βόρειας Αιγύπτου όπου πριν από 73 χρόνια κρίθηκε η μάχη κατά του Ιταλογερμανικού Άξονα, η παρουσία των διπλωματικών εκπροσωπειών ήταν η μεγαλύτερη από κάθε άλλη χρονιά, με καταθέσεις άνω των 30 στεφάνων.

 

 

 

 

 

 

 

Γεγονός ιδιαίτερα τιμητικό για την Ελλάδα, που και φέτος υπό την επίβλεψη του Ακολούθου Άμυνας Πλοίαρχου ΠΝ κ. Ιωάννη Διαμαντάκη, η χώρα μας έδωσε το πιο δυναμικό «παρών» στη μεγάλη αυτή επέτειο και στην επιμνημόσυνη δέηση που ετέλεσε ο Επίσκοπος Ναυκράτιδος κ. Μελέτιος.

 

 

 

 

 

 

Αμέσως μετά, πρώτος τον λόγο έλαβε ο Δ/ντής της Διεύθυνσης Εφέδρων Πολεμιστών Αγωνιστών Θυμάτων και Αναπήρων (ΔΕΠΑΘΑ) Αντισυνταγματάρχης Πεζικού Απόστολος Δεληγιάννης, τονίζοντας ότι η τελετή αυτή αποτελεί ένα φόρο τιμής σε όλους τους ήρωες μαχητές που έπεσαν υπερασπιζόμενοι τα υπέρτατα και πανανθρώπινα ιδανικά της φυλής μας, την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ειρήνη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

 

 

Σημείωσε επίσης ότι οι σκληροί αγώνες της 1ης Ελληνικής Ταξιαρχίας επί 5,5 μήνες είχαν το βαρύ τίμημα της θυσίας 91 νεκρών Αξιωματικών και οπλιτών και 254 τραυματιών. Αιωνία σας η μνήμη, κατέληξε.

 

 

Στη συνέχεια, τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε στα ελληνικά και αγγλικά ο Έλληνας Πρέσβης στο Κάιρο κ. Χριστόδουλος Λάζαρης, τονίζοντας:

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΠΡΕΣΒΗ

κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΛΑΖΑΡΗ

ΜΕ ΤΙΤΛΟ:

«ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΤΟ ΕΥΨΥΧΟΝ

Η ΗΘΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ ΕΛ ΑΛΑΜΕΙΝ»

 

 

 

Δεν είναι περίεργο, ότι εβδομήντα χρόνια μετά την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι μνήμες του μας βασανίζουν και μας ελκύουν ακόμα; Εκτός από τους βετεράνους μας, κανείς από εμάς εδώ δεν είχε καν γεννηθεί τότε και όμως οι εικόνες της μεγάλης εκείνης συμφοράς μας είναι τόσο οικείες, ώστε να έχουν ταυτιστεί με αυτό που ο καθένας μας πιστεύει ότι αποτελεί την προσωπική του εμπειρία. Εβδομήντα χρόνια αργότερα, τα ονόματα, ακόμα και τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών της εποχής εκείνης, είναι ακόμα ζωντανά. Μόνον όταν αντικρύζουμε τα πρόσωπα των προγόνων μας της ίδιας εποχής, σε κιτρινισμένες φωτογραφίες, με ρούχα και στολές μιας άλλης εποχής, με πρόσωπα νεανικά, τα ίδια πρόσωπα που εμείς γνωρίζαμε χαραγμένα από τις ρυτίδες, μόνον τότε συνειδητοποιούμε το πέρασμα του χρόνου.

 

Ήταν εβδομήντα χρόνια πριν, 73 από την μάχη του El Alamein, ένα όνομα που αμφιβάλλω αν θα σβύσει ποτέ, στο διάβα των αιώνων. Γιατί όμως;

 

Τα γεγονότα του πολέμου εκείνου, του μυθικού μέσα στον χρόνο και όμως τόσο παράξενα κοντινού, έχουν κατά κάποιο τρόπο συνδεθεί, το καθένα χωριστά, με κάποια έννοια βασική για τον Άνθρωπο. Όλες οι μάχες έχουν κοινό χαρακτηριστικό την φρίκη του πολέμου, όμως η κάθε μια έχει αναδειχθεί σε σύμβολο μιας από τις έννοιες αυτές: η Νορμανδία με την ελπίδα, το Στάλινγκραντ με την καρτερία, οι Αρδέννες με την λύτρωση, το Κουρσκ με την αλλαγή του ανέμου , η Κλεισούρα με την υπέρβαση, τον αγώνα του Δαυίδ με τον Γολιάθ.

 

Το El Alamein είναι συνώνυμο με τον ιπποτισμό. Πέρα από την φρίκη, πέρα από τους «Κήπους του Διαβόλου»,  τα θανάσιμα ναρκοπέδια, που ακόμη σήμερα στερούν ζωές, πέρα από την εικόνα των φλεγόμενων αρμάτων, που συνέχιζαν να προχωρούν, με ένα νεκρό πόδι να πιέζει ακόμη το γκάζι, η μνήμη μένει, ότι κανένας από όσους πολέμησαν εδώ, Γερμανός, Βρεταννός, Ιταλός, Έλληνας, ή άλλος, δεν χτύπησε αντίπαλο πεσμένο στο έδαφος, κανείς δεν δολοφόνησε αιχμάλωτο, όλοι έτειναν το χέρι προς τον τραυματία, όλοι μοιράστηκαν τις πολύτιμες σταγόνες στο παγούρι τους, με τον πρώην αντίπαλο, τώρα απλά ακόμη έναν άνθρωπο χαμένο στην απεραντωσύνη της Ερήμου.

 

Ο Ελληνικός Στρατός στο El Alamein ασφαλώς πρόσθεσε νέες δάφνες, στις χιλιάδες που έχουν στέψει τα όπλα του, τους τριάντα και πλέον τελευταίους αιώνες, όμως, ακούγοντας τους παλιούς του πολεμιστές του να διηγούνται, όσοι διηγούνται, τις ημέρες εκείνες, διακρίνει μια ιδιαίτερη υπερηφάνεια, όχι για τις ζωές που πήραν, αλλά για εκείνες που έσωσαν. Η θεματική αυτή επανέρχεται ξανά και ξανά, σαν μια ηχώ ανθρωπιάς, μέσα από τον χρόνο, στα αυθεντικά γραπτά που άφησαν οι στρατιώτες.

 

 

 

 

 

 

 

 

Πέρασα αρκετά χρόνια στην Ιταλία, στα νεανικά μου χρόνια και αργότερα υπηρετώντας στην Ρώμη, για να διαπιστώσω ο ίδιος, πόσο η ανθρωπιά, που είχαν δείξει μεταξύ τους οι τότε «αντίπαλοι», είχε βοηθήσει να θεραπευθεί η πληγή από τον αφύσικο εκείνο πόλεμο του 1940- 41, στον οποίο η στρεβλή ιδεολογία του φασισμού είχε εμπλέξει δύο πραγματικά αδελφικούς λαούς, που μαζύ είχαν δημιουργήσει δύο από τους υπέρλαμπρους πολιτισμούς του Κόσμου και μαζύ είχαν αγωνισθεί και υποφέρει στον αγώνα κατά της βαρβαρότητας. Ανθρωπιά, που αργότερα κορυφώθηκε, με την επική διάσωση, από την Ελληνική Στρατιωτική Αποστολή των Επτανήσων, 4.500 επιζώντων της σφαγής της ιταλικής Μεραρχίας Aqui στην Κεφαλλονιά. Ανδραγαθία υψηλού στρατιωτικού ήθους, που ακόμη τιμούν τα δύο Σύμμαχα, πια, Ευρωπαϊκά Έθνη.

 

Δεν μπορούμε παρά να χαιρόμαστε, που σώσαμε τόσους από τους τότε «εχθρούς» μας. Πόσους από αυτούς δεν συναντήσαμε, στα κατοπινά χρόνια, σαν καλούς και ειλικρινείς φίλους, δουλέψαμε μαζύ τους, σαν ισότιμοι πολίτες στην Ενωμένη Ευρώπη, κάποτε ακόμα σμίξαμε το αίμα μας και γίναμε συγγενείς; Πόσοι από εμάς δεν θα ήταν σήμερα εδώ, αν οι πατέρες μας, στην μια και στην άλλη πλευρά, δεν είχαν επιδείξει το ήθος και το έλεος που είχαν ενσταλάξει μέσα τους τα διδάγματα του κοινού πολιτισμού μας;

 

Αυτό ξεκίνησε στο El Alamein, μια μάχη ενός πολέμου που ήταν φρικτός και απάνθρωπος, πέρα από τα κοινά μέτρα της ανθρώπινης αγριότητας. Όμως εδώ, στην Βόρεια Αφρική, αρνηθήκαμε να αρνηθούμε την ανθρωπιά μας. Και εδώ αρχίσαμε την πορεία, που θα έκανε την Ευρώπη μας και πάλι το λίκνο της ανθρωπιάς, της γενναιοδωρίας, της συμπόνιας και της αλληλεγγύης.

 

Οι πατέρες μας πολέμησαν και πέθαναν γι’ αυτό. Ας μην τους προδώσουμε.

 

 

 

ΔΕΚΑΔΕΣ ΟΙ ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ

ΤΩΝ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΩΝ

 

 

 

Ιδιαίτερα σημαντική η παρουσία της Κύπρου με τον Πρέσβη κ. Χάρη Μορίτση,

 

 

 

 

 

 

καθώς επίσης και η παρουσία τόσο των Αιγυπτιακών Ενόπλων Δυνάμεων με τον Διοικητή της Β. Ζώνης Υποστράτηγο Μαχάμεντ Σάλμα Μούσα και τον Αντιδήμαρχο του Ελ Αλαμέιν κ. Φάγιεζ.

 

 

 

 

 

 

Παράλληλα, πολλές και σημαντικές ήταν οι παρουσίες των Διπλωματικών Αντιπροσωπειών που κατέθεσαν στέφανα στο χώρο του Ελληνικού Μνημείου του Ελ Αλαμέιν, μεταξύ των οποίων αναφέρουμε τις χώρες:

 

Αλγερία, Αργεντινή, Βραζιλία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Καναδάς, Κροατία, Τσεχία, Γαλλία, Γερμανία, Γεωργία, Κίνα, Γκάνα, Ινδία, Ιταλία, Ουγγαρία, Μεξικό, Μάλτα, Ολλανδία, Νέα Ζηλανδία, Πακιστάν, Πολωνία, Σερβία, Σλοβακία, Ισπανία, Νότιο Αφρική, Ηνωμένο Βασίλειο, Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, Ζάμπια, καθώς επίσης τον εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

 

 

Εκ μέρους των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, στεφάνι κατέθεσεο Ακόλουθος Άμυνας της Ελληνικής Πρεσβείας Πλοίαρχος ΠΝ Ιωάννης Διαμαντάκης.

 

 

 

 

 

 

 

ΟΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ

ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΩΤΙΚΗΣ ΠΑΡΟΙΚΙΑΣ

 

 

 

Να σημειωθεί και η δυναμική παρουσία τόσο των προσκόπων όσο και των σχολείων του Καΐρου και της Αλεξανδρείας.

 

 

 

Στεφάνια κατέθεσαν:

 

 

 

Εκ μέρους της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου, ο Αντιπρόεδρος της ΕΚΚ κ. Νικόλας Πολίτης

 

 

 

 

 

Εκ μέρους της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας, ο Αντιπρόεδρος της ΕΚΑ κ. Νικόλας Κόπελος

 

 

 

 

Εκ μέρους των προσκόπων οι βοηθός Περιφερειακός Έφορος Αποδήμων κ. Αλέκος Καζαμίας και ο κ. Άρης Μαρκοζάνης.

 

 

Εκ μέρους της Αχιλλοπουλείου Σχολής Καΐρου, ο Διευθυντής κ. Χαράλαμπος Κουγεμήτρος

Εκ μέρους της Αμπετείου Σχολής Καΐρου, η Διευθύντρια κα Βασιλική Πετροπούλου

Εκ μέρους της Τοσιτσαίας Σχολής Αλεξανδρείας, η Διευθύντρια κα Παρασκευή Δαμιανίδου

Εκ μέρους του Αβερωφείου Γυμνασίου-Λυκείου, η Διευθύντρια κα Δέσποινα Κολοκοτρώνη.

 

 

 

Στις εκδηλώσεις, παραβρέθηκαν επίσης η νέα Συντονίστρια Εκπαίδευσης κα Κουμαριανού, η Πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Αποφοίτων Αμπετείου Σχολής κα Βίλλυ Πολίτου, ο Αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Καΐρου κ. Μανούσος Δαμουλάκης και άλλοι επίσημοι.